Πιστεύει, δηλαδή, ο κ. Πάγκαλος ότι αρκεί μία αθυρόστομη, κυνική μέχρι αηδίας στην ουσία του περιεχομένου της παρέμβαση, για να εκτονωθεί η οργή που υπάρχει σήμερα στην κοινωνία για την πολιτική και τους πολιτικούς; Και καλά, αυτοί που τα έφαγαν μαζί με τους άλλους, που τα μάσαγαν αδιάκοπα και βουλιμικά και που σίγουρα είναι πολλοί και εξαιρετικά δραστήριοι διαχρονικά. Να δεχθούμε ότι στο συνολικό θέατρο του παραλόγου που βιώνουμε, βρήκαν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Τους αποδόθηκε, έστω με τρόπο πομπώδη και θεατρικό η συνενοχή –λεκτικά πάντα– για την ιστορική ευθύνη. Ολοι οι άλλοι όμως; Οι εκατοντάδες χιλιάδες των έντιμων πολιτών αυτής της χώρας που δεν είχαν καν την ευκαιρία να μπουν στο δίλημμα αν θα φάνε κι αυτοί ή όχι, πως υποτίθεται ότι πρέπει να νιώσουν και να αντιδράσουν μετά από αυτή τη δήλωση του κ. Πάγκαλου; Μήπως πρέπει να νιώσουν ανακούφιση που δεν ήταν ένας, δύο ή τρεις, αλλά πολλοί, από πολλά κόμματα αυτοί που πήραν μέρος στο εθνικό πάρτι; Ή μήπως θα πιστέψουν επειδή το είπε ο διαχρονικά εμφανιζόμενος ως ο αιρετικός του ΠΑΣΟΚ αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ότι όλοι αυτοί που τα ’φαγαν μαζί με τους πολιτικούς, είχαν στο DNA τους την κλεψιά και τη λαμογιά; Ναι. Είναι σημαντικό το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που διαβρώθηκε την τελευταία 35ετία και πίστεψε ότι μπορεί να κλέβει με όποιο τρόπο το κράτος και να μη δίνει ποτέ λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα. Κάποιοι όμως πρωτοστάτησαν στον μαζικό εκμαυλισμό αυτού του τμήματος της κοινωνίας. Κάποιοι έδωσαν το «πράσινο φως» και τα εχέγγυα για να μετατραπούν ορισμένοι από πρόβατα σε αρπακτικά. Και αυτοί οι κάποιοι, όλως τυχαίως, βρέθηκαν στην πρωτοπορία του ΠΑΣΟΚ, που με τη σοσιαλιστική του αύρα βάφτισε το κρέας ψάρι, εκμαύλισε συνειδήσεις, αποθέωσε το λούμπεν, ταύτισε την έννοια του κράτους με το κόμμα, εξέθρεψε παράγοντες και παραγοντίσκους και δημιούργησε τα σημερινά «στερεότυπα επιτυχίας».
Τι ακριβώς δηλαδή θέλησε να αποδείξει ο κ. Πάγκαλος με την «πετριά» που έριξε κατά της κοινωνίας συνολικά; Αν θέλησε να αποδείξει ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, δεν το κατάφερε. Οσοι πολλοί δεν τα έχουν φάει παρέα τα λεφτά, μόνο χλεύη και οργή μπορεί να νιώσουν για κάτι τέτοιες ισοπεδωτικές γενικότητες. Αν ήθελε να κρούσει μία καμπάνα κινδύνου και να νουθετήσει, έστω και με δραματική καθυστέρηση, το κόμμα του, ούτε αυτό κατάφερε, αφού η παρέμβασή του δεν είχε κανένα διά ταύτα που να αφορά το από ’δω και το εξής και ταυτόχρονα κυριολεκτικά αποδομεί την καρδιά της πολιτικής σύστασης του ΠΑΣΟΚ – ζωτικό στοιχείο της οποίας υπήρξε και παραμένει και ο ίδιος. Εκτός κι αν απλώς έκανε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο την αυτοκριτική του για το γεγονός ότι δεν κατόρθωσε να κλείσει ούτε έξω από το σπίτι του τις αθλιότητες που σήμερα καταγγέλλει, διορίζοντας –έστω πρόσκαιρα– το δικό του παιδί στη Βουλή. Αν είναι αυτό, δεκτό. Η αυτοκριτική είναι πάντα καλοδεχούμενη από τους πολίτες και συνήθως λειτουργεί εκτονωτικά, όταν είναι γενναία και από καρδιάς. Ομως, στην περίπτωση ενός κορυφαίου στελέχους, νούμερο δύο σήμερα της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, ένα τέτοιο αυτοκριτικό ξέσπασμα θα είχε νόημα μόνο αν συνοδευόταν από επόμενο βήμα, που δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι είναι άλλο από μια ειλικρινή παραίτηση. Διαφορετικά, πρόκειται για μία ακόμη πομφόλυγα «παγκαλικών διαστάσεων» ή για το μετέωρο βήμα ενός πολιτικού που διχάζεται ανάμεσα στην ιδιότητα του αμπελουργού που πολιτικολογεί και του πολιτικού που αμπελοφιλοσοφεί... ΥΓ.: Παρεμπιπτόντως, υπάρχει και ένα ερώτημα το οποίο κανένα, νομίζω, σχετικό σχόλιο δεν έχει εγείρει: Καθώς η δήλωση Πάγκαλου συνιστά μια κραυγαλέα παραδοχή εγκλήματος, πώς και δεν έχει παρέμβει η εισαγγελία να του ζητήσει περαιτέρω στοιχεία;
(Αναδημοσίευση από άρθρο της Eλλης Tριανταφυλλου στην "Καθημερινή", 24/9/2010)
