Δίστομο: Χρωστάω μια συγνώμη

Γεννήθηκα Έλληνας. Στην ταυτότητά μου, στο πεδίο γέννησης, δεν αναγράφεται: Δίστομο. Όταν όμως θα έχω φύγει από τούτο τον κόσμο ένας σταυρός στο κοιμητήριο, λίγο έξω από το χωριό, θα μαρτυρά πως έχω ταφεί εκεί. Στη σκιά του Παρνασσού θα αγναντεύω τον απέναντι λοφίσκο μέσα στο χωριό. Εκεί που μια και μόνο επίσκεψη ισοδυναμεί με εφ’ όρου ζωής αντιφασιστικό εμβόλιο. Φτάνει να είσαι Άνθρωπος. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Άνθρωπος. Εκεί που στον τύμβο διαβάζεις και δεκάδες ηλικίες όχι με έτη αλλά με μήνες. Εκεί που βρίσκονται τα οστά των θυμάτων της φασιστικής θηριωδίας. Εκεί που τα κρανία έχουν ακόμα μάτια. Και στόματα. Και λαλιά. Εκεί που η εκκωφαντική σιωπή τους σου λέει: Να θυμάσαι. Τίποτα άλλο δεν ζητάνε. Μόνο να θυμάσαι.

Ως Διστομίτης νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη. Από τους Έλληνες, τους Εβραίους, τους Ρώσους, τους Πολωνούς, τους Αμερικανούς, τους Γάλλους, όλους τους Ανθρώπους. Συγνώμη γιατί κάποιοι συγχωριανοί μου δεν ανέβηκαν ποτέ στο λοφίσκο. Δεν στάθηκαν ποτέ μπροστά στη ζωντανή μνήμη των θυμάτων. Των θυμάτων του Διστόμου. Της Ελλάδας. Της Ανθρωπότητας. Βεβήλωσαν την μνήμη των γιαγιάδων και παππούδων μας. Των πατεράδων και μανάδων μας. Των αδελφών μας. Των νεογέννητων παιδιών μας που κάποια δεν πρόλαβαν καν να απογαλακτιστούν. Μαζί τους ντρόπιασαν και όλους εμάς. Τους Διστομίτες. Τους Έλληνες. Τους Ανθρώπους.
Συγνώμη.
Εύχομαι στο Θεό αυτοί που βεβήλωσαν τη μνήμη των νεκρών μας να ζήσουν πολλά χρόνια.
Έτσι θα έχουν μια ζωή μπροστά τους για να ντρέπονται.

Χρήστος Ι. Γιαννίμπας
(Ένας Διστομίτης)

ΥΓ. Το γεγονός πως στο Δήμο Διστόμου περιλαμβάνονται πλέον και άλλοι (πρώην) Δήμοι (πχ. Αράχωβας) και οι 340 και πλέον ψήφοι στο φασισταριό δεν είναι από το μαρτυρικό Δίστομο δεν νιώθω να με απαλλάσσει από την υποχρέωση της συγγνώμης.