 |
| Εικόνα: η "Guernica" του Πάμπλο Πικάσο, ο πίνακας που έγινε παγκόσμιο σύμβολο ενάντια στη φασιστική θηριωδία. Η Guernica ήταν μια μικρή ισπανική πόλη, που ισοπεδώθηκε από τις δυνάμεις των Φράνκο και Μουσσολίνι το 1937. |
Του Γιώργου Σταματόπουλου,
δημοσιογράφου-συγγραφέα,
Δημ. Συμβούλου, Προέδρου της ΜΗΚΩΝΗΣ
Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πολλοί από τους ψηφοφόρους βλέποντας τη Χρυσή Αυγή να επελαύνει προς τα έδρανα της Βουλής. Και αρχηγοί κομμάτων ομιλούν περί εκφασισμού της κοινωνίας και άλλα πομπώδη «δημοκρατικά» ληρήματα εκτοξεύονται από ευαίσθητους περί την ελευθερία πολίτες. Ουδείς εξ αυτών μπαίνει στον κόπο να αναλογιστεί, ποιος επώασε το αυγό του φιδιού. Ουδείς. Διότι όλοι είναι υπαίτιοι, όλοι βοήθησαν στην επώαση με την αλαζονεία τους, με την αδιαφορία τους για τα λαικά στρώματα, με το μίσος τους εναντίον εκείνων που ύψωναν αντιστασιακή φωνή, με, με……
Οι νοσταλγοί των ναζί έχουν το συνταγματικό δικαίωμα να κατέλθουν στον προεκλογικό αγώνα. Επ’ αυτού δεν χωρεί αμφισβήτηση. Άρα, οφείλουμε να δείξουμε σεβασμό, παρ’ ότι το γεγονός αυτό μας προκαλεί σύγκρυο και ανατριχίλα. Αυτό είναι το πολιτικό (μας) σύστημα. Αυτό το σύστημα δεν κινδυνεύει εντούτοις από την εμφάνιση των ναζιστών στην εκλογική αρένα. Έτσι κι αλλοιώς διεφθαρμένο και σάπιο ήταν, γι αυτό εξάλλου επέτρεψε να αναπτυχθούν ακραία φαινόμενα. Όταν δεν έχεις σοβαρή μεταναστευτική πολιτική, όταν οι Χρυσαυγίτες με ρόπαλα και αλυσίδες (και άλλα φονικά εργαλεία) υποκαθιστούν την έννομη τάξη τρομοκρατώντας και χτυπώντας ανηλεώς τους ανυπεράσπιστους φτωχοδιάβολους μετανάστες, τότε επέρχεται ως φυσικό επακόλουθο να αποκτήσουν την εύνοια των πολιτών εκείνων που πέφτουν θύματα κλοπών. Το κράτος μας δεν τα ήξερε αυτά; Αυτό το ίδιο διευκόλυνε τη δράση των Χρυσαυγιτών, ας αφήσει λοιπόν τώρα τους λεονταρισμούς, ας σκουπίσει τα κροκοδείλια δάκρυα. Είναι πολύ αργά πλέον. Η επώαση ολοκληρώθηκε. Το τέρας γεννήθηκε.
Ανησυχούν πολλοί (και με το δίκιο τους) από τη διαφαινόμενη είσοδο των ναζιστών στη Βουλή. Φρίττουν (φρίττουμε όλοι μας) στη θέα των αγκυλωτών σταυρών, στα κουρεμένα κεφάλια, στα πέτσινα μπουφάν και τις αλυσίδες και τις μπότες, στην υποκουλτούρα δηλαδή του στυλ των νεοναζί. Δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Το Σύνταγμα τους προστατεύει.
Μα, θα πει κάποιος, το κόμμα του Καρατζαφέρη δεν ήταν έως τώρα στη Βουλή; Το κόμμα αυτό των πολιτικών τυχοδιωκτών δεν ήταν παρά ένα παρδαλό μόρφωμα, ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών που με την πρώτη ευκαιρία μεταπήδησαν στα δώματα της εξουσίας νομιμοποιούμενοι από την παραδοσιακή Δεξιά, όπως ο τραμπούκος Βορίδης και ο αστείος Άδωνις. Τώρα, όμως, έχουμε να κάνουμε με νοσταλγούς του Χίτλερ, με ανθρώπους που τάσσονται υπέρ των στρατοπέδων συγκέντρωσης, με φανατισμένους και άμυαλους, με ψυχοπαθολογικούς οργανισμούς που έχουν, δυστυχώς, δύο πόδια και περπατάνε. Είναι δικαίωμά τους όλα αυτά βεβαίως, ενόσω δεν γίνονται πράξη, πάντα όμως ελοχεύει αυτός ο μεγάλος κίνδυνος.
Δεν γνωρίζουν σε τι περιπέτεια μπαίνουν όσοι κραυγάζουν ότι θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή, δεν αναλογίζονται τις συνέπειες της πράξης τους. Θέλοντας να διαμαρτυρηθούν εναντίον όλων των πολιτικών κομμάτων βρίσκουν αποκούμπι στη Χρυσή Αυγή. Ξεχνάνε δηλαδή το αποκρουστικό και εφιαλτικό παρελθόν του ναζισμού, του τέρατος αυτού που γεννήθηκε στη Γερμανία, που μαστιζόταν τότε από οικονομική κρίση.
Ας το ξανασκεφτούν όσοι δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν τους ναζιστές. Δεν παίζουν με αυτά τα ιδεολογήματα. Υπάρχουν τόσα μικρά κόμματα που μπορούν να απορροφήσουν την ψήφο διαμαρτυρίας, υπάρχει και η αποχή. Και είναι νομοτελειακώς βέβαιο ότι όσοι ψηφίσουν Χρυσή Αυγή θα το μετανοιώσουν πικρά, αλλά θα είναι αργά τότε. Αλλά, διάβολε, πως μπορεί κάποιος που έχει παιδιά να αντικρύσει αυτά τα παιδιά έχοντας ψηφίσει νεοναζιστές; Δεν προσπαθώ να ενοχοποιήσω τους επίδοξους ψηφοφόρους, αυτό θα ήταν ανέντιμο (και αντιδημοκρατικό), γνωρίζοντας όμως καλά την Ιστορία, θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν χωρίς φόβο, χωρίς τρόμο, σε δημοκρατικό καθεστώς, όσο λειψό κι αν είναι αυτό. To ζητούμενο είναι η αγάπη, ο έρωτας, η συνύπαρξη, όχι η βία και η σκλαβιά!
