Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν η δημιουργία ενός κοινού ταμείου αλληλεγγύης μεταξύ των εμπόρων, ελ. Επαγγελματιών, κλπ που είδαν τις περιουσίες τους να χάνονται. Στο ταμείο αυτό συνεισέφεραν όλοι, αναλόγως με την δυνατότητα τόσο την οικονομική, όσο και την επιθυμία τους σε σχέση με την αξία ανακατασκευής της περιουσίας τους, σε περίπτωση επόμενης αντίστοιχης σε εύρος, ή μεμονωμένης, ατομικά, ζημιάς. Ήταν η απαρχή της «βιομηχανίας» όπως αποκαλείται σήμερα της ασφάλισης!
Πάνω σε αυτό το μοτίβο αναπτύχθηκαν στα επόμενα χρόνια όλα τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης και οι ασφαλιστικές ιδιωτικές εταιρείες. Λίγο αργότερα δε αντί να είναι μόνο αποταμιευτικού χαρακτήρα τα ταμεία αυτά, άρχισαν να επενδύουν τα αποθεματικά τους ή μέρος αυτών σε επενδύσεις χαμηλού ρίσκου και απόδοσης, απλά και μόνο για να είναι ανάλογα σε αξία σύμφωνα με τον τρέχοντα πληθωρισμό.
Τι σχέση έχει το γεγονός αυτό με εμάς σήμερα (;) είναι ένα εύλογο ερώτημα.
Νομοθετήθηκαν νόμοι υποχρέωσης όλων σε κοινωνική ασφάλιση. Σε κάποιες χώρες αυτό λειτουργεί άψογα και αναλογικά του εισοδήματος ενός εκάστουκαι όχι βάσει του επαγγέλματός τους, (όπως στο Λονδίνο του 1666) και γι αυτό οι πολίτες τους απολαμβάνουν υψηλής ποιότητας ιατροφαρμακευτικής, νοσηλευτικής κ.α. περιθάλψεων και ειδικά σε κάποιες, εντελώς δωρεάν και για όλους, έχοντες και μη.
Στη χώρα μας τώρα, το λεγόμενο ασφαλιστικό, ενώ είχε εύρωστα ταμεία, και η αναλογία των εργαζομένων – συνταξιούχων, ήταν 7 ή και 9 προς 1, (7 ή 9 πλήρωναν και δέχονταν αυτή την ιατροφαρμακευτική, νοσοκομειακή περίθαλψηπου έχουμε με όλα τα συνακόλουθα τους – αδιαφορία, ανικανότητα, στεγανά, φακελάκια - και ένας όλα τα προηγούμενα συν την σύνταξή του). Η αναλογία έφτασε να είναι 2 προς 7 συνταξιούχους.
Με δεδομένο ότι τα χρήματα των ταμείων χρησιμοποιήθηκαν από τις κυβερνήσεις ως εσωτερικός δανεισμός ή έφτασαν μέχρι και να χαθούν στο χρηματιστήριο, ακολουθώντας πολιτικές οδηγίες, έχουμε φτάσει σήμερα στην στάση πληρωμών από τους περισσότερους εργαζόμενους κι αυτό γιατί ακόμα κι αν «κερδίσαμε» το κούρεμα του χρέους, δεν έχει επέλθει κανένα κούρεμα στις εισφορές. Αντιστρόφως αυξάνονται και αναδρομικά και είναι άλλος ένας βρόγχος στο λαιμό του καθενός μας. Λογικό είναι να έχουμε «στάση πληρωμών» πλέον και αυτό λόγω αδυναμίας και όχι λόγω αντίδρασης ή και αντίστασης κατά των υφιστάμενων νόμων, ή Υ.Α. κλπ. Ακόμα κι αν με νομοθέτηση μπορούν πλέον οι ασφαλισμένοι στον Ο.Α.Ε.Ε. να κατέβουν μέχρι και 2 ασφαλιστικές κατηγορίες το μέτρο είναι και πάλι πολύ μακριά από την ουσία και σίγουρα δεν βοηθά τους ασφαλισμένους. Τι όφελος έχω π.χ. όταν από 840 € υποχρέωση με κατεβάσει στα 780 € ή και στα 730 €, όταν δεν μπορώ να βγάλω τα προς το ζείν για την οικογένειά μου; Συνυπολογίζοντας τις αυξήσεις στη ΔΕΗ, και σε όλους τους άλλους παρόχους και ΔΕΚΟ, δημόσιων ή και ιδιωτικών;
Σε πολλές οικογένειες που το ζευγάρι έχει την ατυχία να είναι και οι δύο ελ. Επαγγελματίες ή έμποροι, υποχρεούνται να είναι και οι δύο ασφαλισμένοι στον Ο.Α.Ε.Ε. Π.χ. εγώ και η σύζυγός μου είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε ετησίως 9.000 €, γιατί; Για σύνταξη; Για περίθαλψη; Για φάρμακα;
Το ιδιωτικό ασφαλιστήριο που έχω και μάλλον δεν θα έχω για πολύ ακόμα, με 3.200 €, αν μη τι άλλο καλύπτει και τα 6 μέλη της οικογένειας, για απεριόριστο κόστος νοσηλείας, εξετάσεων, και φαρμάκων και εξετάσεων πριν και μετά την νοσηλεία, κ.α. Δηλαδή με το ένα τρίτο περίπου της κρατικής ασφάλισης.Τα μεγέθη είναι δυσανάλογα. Αν σταματήσω να το πληρώνω, μπορώ να το «ελευθεροποιήσω», δηλαδή να σταματήσω να πληρώνω μεν αλλά να έχω κάλυψη για όσο το αποθεματικό που έχει το συμβόλαιό μου αντέχει να πληρώνει τα έξοδα που θα δημιουργώ. Με το δικαίωμα της πλήρους επαναδραστηριοποίησης του αργότερα και πρίν τη λήξη του.
Όλοι έχουμε ιδία άποψη για το πώς λειτουργούν στη χώρα μας τα πράγματα. Τα χρήματα που έχουμε πληρώσει όλοι τόσα χρόνια που πήγαν; Δεν μπορούν να λειτουργήσουν και να έχουμε κάλυψη τώρα που αδυνατούμε να πληρώσουμε;
Το κράτος μας που εγγυάται βάσει Συντάγματος, την διαβίωσή μας, την παιδεία μας, την υγεία μας και την ανεξαρτησία μας, όλα αυτά τα πέταξε, υπό το βάρος του πολιτικού κόστους – πολιτικού αμοραλισμού, φίλιων συμφερόντων και των δανειστών μας, στον Καιάδα, ενώ αντιστρόφως και πάλι, χρηματοδοτεί συνεχώς και εγγυάται την βιωσιμότητα των νόμιμων τοκογλύφων, των τραπεζιτών.(Σημ. Η Τράπεζα της Ελλάδας ΔΕΝ είναι κρατική αλλά η πρώτη και κυρίαρχη ιδιωτική τράπεζα, που έχει λόγο στη χάραξη οικονομικής πολιτικής στις εκάστοτε κυβερνήσεις).
Επειδή τα χρηματοοικονομικά ιδρύματα – ιδιωτικές εταιρείες – έχουν πλέξει μεταξύ τους έναν άρρηκτο ιστό – γόρδιο δεσμό – δεν είναι δυνατό να αποφύγει κάποιος, που έτυχε να έχει ένα δάνειο, την αμείλικτη ψυχολογική βία που του ασκούν κατ’ αρχήν και την επωδό αυτής στη συνέχεια.
Όταν είχε πέσει στην εκτόξευση ο Αριαν 2, ένας πύραυλος Γαλλικός που θα έβαζε σε τροχιά δορυφόρο, ο Μιττεράν, πρόεδρος της Γαλλίας, τότε, εντυπωσιάστηκε πώς ένα πρόγραμμα 8ετίας, κατόρθωσε μετά την πρώτη αυτή αποτυχία να στεφθεί με επιτυχία σε ένα μήνα! Είχαν προνοήσει και είχαν ασφαλίσει το όλο πρόγραμμα σε μία μεγάλη Γαλλική ασφαλιστική τότε την AGF, η οποία αμέσως εκταμίευσε όλο το ποσό του προγράμματος και αυτό έγινε πραγματικότητα.
Η μεγαλύτερη παγκοσμίως ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, η ALLIANZ, έχει στην κατοχή της το ALLIANZARENA, και το μοναδικό παγκοσμίως αεροθάλαμο ελέγχου της αεροδυναμικής αυτοκινήτων κλπ στο Μόναχο. Όλοι οι κατασκευαστές εκεί κάνουν τις έρευνες για τα οχήματά τους από αγωνιστικά F1 έως το μικρό 600αρακι. Έχει όμως κάτι ποιο σημαντικό ακόμα. Το 49% περίπου της DEUTSCEBANK, και το 51% της DRESLERBANK, αν τα γράφω καλά. (Η πρώτη είναι η αντίστοιχη Εθνική τράπεζα στη Γερμανία και η άλλη η αμέσως δεύτερη ιδιωτική τράπεζα. Όλες μαζί οι Ελληνικές τράπεζες φτάνουν, σε κεφαλαιακή επάρκεια, το 1% της πρώτης!)
Μήπως στα πλαίσια των τραγικών καταστάσεων που ζούμε είναι καιρός να αυτοοργανωθούμε, και να δημιουργήσουμε ένα δικό μας ταμείο αλληλεγγύης όπως οι Λονδρέζοι το 1666, αποκόπτοντας πλήρως όποια άλλη εισφορά σε φορείς που τελικά δεν μας προστατεύουν; Ακούγεται το λιγότερο τρελή, επαναστατική ή ουτοπική ιδέα. Αν οργανωθούμε όμως με γνώμονα το κοινό καλό σίγουρα δεν είναι ανέφικτο.
Γιώργος Κουκουμέλης
