Σε μια συνέντευξή του ο σκηνοθέτης Λευτέρης Βογιατζής, μιλώντας για την κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα, είπε ότι αυτό που λείπει σήμερα είναι η κοινωνική συνεννόηση. Επί δικτατορίας, ανέφερε, «οι άνθρωποι συνεννοούνταν με τα μάτια», αφού είχαν την ίδια άποψη για τη χούντα. Είναι πολύ εύστοχη η επισήμανση αυτή, γιατί σήμερα, σε αντίθεση με αυτό που γινόταν τότε, συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχουμε αποκτήσει ακόμη την κοινή πίστη ότι η κρατούσα πολιτική είναι ο κοινός εχθρός μας.
Είναι αλήθεια ότι είμαστε ακόμη μουδιασμένοι, αιφνιδιαζόμαστε κάθε μέρα, δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας για όλα αυτά που λένε και κάνουν ντόπιοι και ξένοι προστάτες -αλλά τι άλλο πρέπει να κάνουν όλοι αυτοί που αυτοχρίστηκαν υπερασπιστές μας για να μας πείσουν ότι το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στην αφαίμαξή μας; Για παράδειγμα, η αύξηση του αριθμού των αστέγων στις μεγάλες πόλεις, δεν οφείλεται στην πολιτική του …εκσυγχρονισμού που εφαρμόζουν για να εξυγιάνουν(!) την ελληνική κοινωνία; Η διεύρυνση της φτώχειας και της μιζέριας δεν οφείλεται στην πολιτική του μνημονίου, που μας έχει φορεθεί καπέλο;
Η πραγματικότητα
Τα στοιχεία λοιπόν είναι αδιάψευστα:
Το 27,7% του πληθυσμού της Ελλάδας, δηλαδή 1 στους 3 Έλληνες περίπου, ζει στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, σύμφωνα με στοιχεία της Εurostat για το 2010. Φανταστείτε τι θα λένε τα στοιχεία αυτά για το 2011 και για το 2012! Η ανεργία έχει φτάσει στο επίπεδο ρεκόρ του 20,9% τον Νοέμβριο που μας πέρασε, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Για τους νέους μέχρι 24 ετών είναι 48%, σχεδόν οι μισοί είναι άνεργοι, στις ηλικίες 25-34 είναι 27,8%, ενώ στις ηλικίες μέχρι 54 ετών είναι 17,8%. Η Πελοπόννησος μαζί με τα Ιόνια νησιά είναι μια από τις περιφέρειες με τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, στο 20,1%. Πρώτη είναι η Μακεδονία-Θράκη και δεύτερη η Αττική. Επίσης, σύμφωνα με έρευνα της ΓΣΒΕΕ, περίπου 4 στις 10 επιχειρήσεις δεν μπορούν να πληρώσουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, εφόσον η πτώση του τζίρου ξεπερνάει το 35%, ενώ πολλοί καταστηματάρχες δεν μπορούν να καλύψουν πάγιες ανάγκες τους, όπως πληρωμή ενοικίων και λογαριασμών Κοινής Ωφέλειας.
Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι η περίοδος είναι μεταβατική, ότι δηλαδή μπόρα είναι και θα περάσει; Και τι σόι μπόρα είναι αυτή, αφού ήταν προδιαγεγραμμένο να κατεβούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα στο επίπεδο των 400 ευρώ; Οι περικοπές δηλαδή που έγιναν και γίνονται στον δημόσιο τομέα είχαν ακριβώς αυτό τον σκοπό. Να κατεβούν πρώτα οι μισθοί των δημοσίων για να ακολουθήσουν οι μισθοί των ιδιωτικών. Δεν θα ήταν δυνατόν να αμείβονται οι δημόσιοι με 1200 ευρώ και οι ιδιωτικοί με 400. Τα συμπίεσαν λοιπόν όλα προς τα κάτω –με αυτή τη σειρά- για να ησυχάσουν αυτοί, εξασφαλίζοντας τα κέρδη αυτών που μας δανείζουν, και να εξαντλήσουν εμάς.
Ενώ λοιπόν όλα αυτά συμβαίνουν, εμείς θα συνεχίσουμε να τα παρακολουθούμε εμβρόντητοι; Ως πότε;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει καθόλου τι θα γίνει με τα εκλογικά ποσοστά αυτών που καίγονται για να διαχειριστούν, τώρα και στο μέλλον, τις επιλογές για τις οποίες έχουν ήδη δεσμευτεί. Εμείς καιγόμαστε για τη ζωή μας, και επειδή αυτό το αγαθό είναι υπέρτερο, δεν θα παρασυρθούμε από υποσχέσεις αναξιόπιστων ανθρώπων που λέγονται «πολιτικοί» και θέλουν να μας κυβερνήσουν.
Αρκεί να συμφωνήσουμε, έστω και με τα μάτια…
Διονυσία Μανώλη
