Τραγικές καταστάσεις αντιμετωπίζει η χώρα μας αυτή την περίοδο, που είναι αποτέλεσμα των δραματικών περικοπών τις οποίες επιβάλλουν η πολιτική των μνημονίων και του μεσοπρόθεσμου. Η πολιτική αυτή έχει οδυνηρές συνέπειες και στη δημόσια εκπαίδευση, η οποία στην κυριολεξία κατεδαφίζεται. Μειώθηκαν τραγικά οι προσλήψεις των εκπαιδευτικών (546 προσλήψεις σε Α’/βάθμια και Β’/βάθμια, όταν εφέτος συνταξιοδοτήθηκαν 6.000). Καταργήθηκαν 1.000 σχολεία την περσινή χρονιά και το υπ. Παιδείας σχεδιάζει την κατάργηση και άλλων. Επίσης κατάργησε την Πρόσθετη διδακτική στήριξη & την ενισχυτική διδασκαλία, δύο υποστηρικτικές μορφές εκπ/σης (δηλ. δωρεάν φροντιστήρια μέσα στο σχολείο για όσους μαθητές το έχουν ανάγκη & είναι ανήμποροι οικονομικά) και τ’ αθλητικά σχολεία. Υποβάθμισε τη διδασκαλία των ξένων γλωσσών επιβάλλοντας μια δεύτερη ξένη γλώσσα σε δημοτικό και γυμνάσιο και μόνο Αγγλικά στο λύκειο. Καταργεί τη διδασκαλία των καλλιτεχνικών στο λύκειο, την πολιτική επιστήμη, συρρικνώνει την πληροφορική κ.λπ. που είναι απαραίτητα για τη μορφωτική συγκρότηση των νέων. Υποβαθμίζει τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, κλείνει 22 κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, αναστέλλει τη λειτουργία των Συμβουλευτικών Σταθμών Νέων, των ΓΡΑΣΥ και των ΓΡΑΣΕΠ. Κλείνει 700 περίπου πρότυπες Σχολικές Βιβλιοθήκες σ' όλη την Ελλάδα, που για έντεκα χρόνια λειτουργούσαν και ζητείται από το Υπουργείο η παράδοση του εξοπλισμού, της υλικοτεχνικής υποδομής από τους μέχρι σήμερα υπεύθυνους, οι οποίοι καταργούνται. Την περίοδο μάλιστα που στην Α’ Λυκείου εισάγονται οι ερευνητικές εργασίες «project», για τις οποίες είναι απαραίτητη οι πρόσβαση των μαθητών στις Σχολικές Βιβλιοθήκες! Φέτος είχαμε και το τραγικό γεγονός η νέα σχολική χρονιά να ξεκινήσει χωρίς βιβλία, των οποίων η αποστολή είναι αμφίβολο αν θα ολοκληρωθεί μέχρι τα Χριστούγεννα! Μέγα σκάνδαλο είναι η διάλυση του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ), όπως και γενικότερα η επιχειρούμενη απαξίωση του δημόσιου τομέα, η αγορά χαρτιού χωρίς διαγωνισμό, η “λύση” των φωτοτυπιών και των dvd, που αφενός δεν αποτελούν ένα ποιοτικότερο τρόπο μελέτης και αφετέρου θα εκτινάξουν το κόστος έκδοσης βιβλίων.
Η αιτία για όλα τα δεινά της χώρας θεωρείται ότι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και όχι οι εφαρμοζόμενες πολιτικές εδώ και πολλά χρόνια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι καθυβρίζονται, ενοχοποιούνται και στοχοποιούνται λες και ήρθαν για να καταστρέψουν την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, το ευρώ, την Ε.Ε. κλπ! Η τιμωρία τους είναι η άμεση περικοπή του μισθού τους, με το ρυθμό περικοπής να κυμαίνεται σε αρκετά € πριν από κάθε δόση (η οποία ανακουφίζει τους δανειστές & όχι τους μισθωτούς & συνταξιούχους, αφού το μεγαλύτερο μέρος της χρησιμοποιείται για τοκοχρεολύσια) και σε πολλές περιπτώσεις η απόλυσή τους! Επίσης σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης προς την τρόικα επίκειται η ψήφιση του νέου μισθολογίου-“φτωχολογίου”, με το οποίο σχεδιάζεται η ακόμα μεγαλύτερη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων στο Δημόσιο. Όσον αφορά στις συντάξεις, και αυτές μειώνονται ακόμα περισσότερο με τα νέα μέτρα. Αλλά όσο & να περικόψουν τους μισθούς & τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, όσους & αν απολύσουν δεν πρόκειται να εξοικονομήσουν σημαντικά ποσά, που θα σώσουν τη χώρα μας από τη χρεοκοπία. Απλά θα εξαθλιώσουν τους δημοσίους υπαλλήλους. Το ποσοστό του ΑΕΠ που δαπανάται για πληρωμή μισθών και συντάξεων του δημοσίου δεν είναι μεγάλο και πάντως είναι πολύ μικρότερο από τον αντίστοιχο ΜΟ των χωρών της ΕΕ. Έτσι λοιπόν καταρρίπτεται ο μύθος ότι το δημόσιο είναι δαπανηρό ως προς τους μισθούς & τις συντάξεις, που πληρώνει στους υπαλλήλους του. Τα αίτια της οικονομικής κατάρρευσης πρέπει ν’ αναζητηθούν αλλού. Πιο συγκεκριμένα: στις σπατάλες του δημόσιου τομέα (π.χ. προμήθειες νοσοκομείων κλπ), στην φοροδιαφυγή & φοροκλοπή (που & σήμερα ζει & βασιλεύει ενώ από την άλλη επιβάλλονται διάφορα δυσβάσταχτα & αντισυνταγματικά χαράτσια στο λαό!), στην φοροασυλία που απολαμβάνει το μεγάλο κεφάλαιο, στις δαπάνες των εξοπλισμών & στις δαπάνες των Ολυμπιακών αγώνων, που στην κυριολεξία ξετίναξαν την αναιμική οικονομία μας. Είναι αυτονόητο ότι ο δημόσιος τομέας χρειάζεται να εξορθολογιστεί και να λειτουργήσει αποτελεσματικά, όμως για τον ανορθολογισμό του δημόσιου τομέα και την αναποτελεσματικότητά του την κύρια ευθύνη έχουν αυτοί που κυβέρνησαν (βλέπε ρουσφετολογικό, κομματικό κράτος που & σήμερα δυστυχώς υφίσταται κλπ), οι οποίοι σήμερα καμώνονται τους σωτήρες!
Όμως την ύφεση και την ανασφάλεια που αυτή δημιουργεί, βιώνουν με δραματικό τρόπο και οι υπόλοιποι, όπως οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που & για αυτούς εφαρμόζεται η εμπνευσμένη(!) & φιλολαϊκή(!) πολιτική των περικοπών και των απολύσεων & οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που βλέπουν τις δουλειές τους να πέφτουν κατακόρυφα. Η ανεργία καλπάζει, και στους νέους εκτοξεύεται στα ύψη! Παρά ταύτα η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, ή επί το κομψότερον η αξιοποίησή της, αφενός είναι προτεραιότητα της κυβερνητικής πολιτικής & αφετέρου μάλλον πρόκειται να συντελεστεί με τιμές ξεπουλήματος!
Καθίσταται σαφές ότι αυτή η πολιτική αν και επώδυνη για το λαό, είναι εντελώς αναποτελεσματική. Η κυβέρνηση δε νομιμοποιείται να την εφαρμόζει αφού δεν την επικαλέστηκε προεκλογικά, ούτε επίσης είναι αποδεκτό ένα κόμμα εξουσίας να μη γνωρίζει την πραγματική κατάσταση της χώρας, τη στιγμή μάλιστα που υπήρχαν σαφείς προειδοποιήσεις από θεσμικούς παράγοντες. Επίσης μέγιστη συνταγματική εκτροπή αποτελεί το γεγονός ότι η δανειακή σύμβαση δεν επικυρώθηκε από την Ελληνική βουλή (απαιτούσε τα 2/3 των ψήφων της βουλής). Εύλογα λοιπόν διερωτώνται αρκετοί πολίτες γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι κατά καιρούς κυβερνώντες, όταν το χρέος ήταν π.χ. στο 90% ή στο 100% ή στο 110% ή στο 120% του ΑΕΠ δε λάμβαναν μέτρα; Μήπως λοιπόν όλα ήσαν προσχεδιασμένα για να γονατίσουν τους εργαζόμενους & να επικρατήσει πλήρως το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που λειτουργεί ανεξέλεγκτα και πάντα υπέρ των κεφαλαιοκρατών & των αγορών;
Απέναντι στη λαίλαπα που ήρθε και συνεχίζεται οι εργαζόμενοι έχουν πλέον πειστεί ότι η πολιτική αυτή δεν μπορεί ν’ αποτελεί μονόδρομο. Άλλωστε ο μονόδρομος στη δημοκρατία είναι επικίνδυνος. Υπάρχει άλλη πολιτική, υπάρχουν άλλες λύσεις, που έχουν μάλιστα διατυπωθεί, λύσεις τόσο εντός όσο και εκτός συστήματος. Το χρέος δεν το δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, δεν τ’ αναγνωρίζουν & απαιτούν τη διαγραφή του. Απαιτούν ν’ ανατραπεί η εφαρμοζόμενη πολιτική και όσοι την εκφράζουν ή πρόκειται να την εκφράσουν με τον ίδιο ή παρεμφερή τρόπο. Απαιτούν να φύγει η τρόικα από τη χώρα, να καταργηθεί το βάρβαρο και δουλοπρεπές μνημόνιο κυβέρνησης - ΕΕ - Δ.Ν.Τ., το μεσοπρόθεσμο αλλά και όλα τα μέτρα που απορρέουν από αυτά.
Πάνος Κατσούλας
Εκπ/κός
Πρόεδρος ΔΣ Β’ ΕΛΜΕ Κορινθίας
