Όταν πριν περίπου 1.5 χρόνο η Ελληνική κυβέρνηση υπέγραφε το πρώτο μνημόνιο ήταν πλέον δεδομένο για το σύνολο των πολιτών ότι μπαίναμε σε μια νέα καθεστωτική φάση και αυτό που ονομάζαμε Μεταπολιτευτική Ελληνική Δημοκρατία με όλες τις κατακτήσεις, ελευθερίες, δικαιώματα και δεδομένα που είχε κατοχυρώσει με θυσίες και αίμα ο Ελληνικός Λαός έφτανε στο τέλος της. Πλέον στην λειτουργία του Πολιτεύματος γενικοί κουμανταδόροι θα ήταν η Τρόικα και οι «Πιστωτές» με τη χώρα να μεταβάλλεται σε αποικία και τους εργαζόμενοι σε σκλάβους. Μπροστά σε αυτήν την θύελλα όμως η Ελληνική κοινωνία δεν έμεινε με τα χέρια σταυρωμένα. Μέσα σε μόλις ενάμιση χρόνο δοθήκαν εκατοντάδες μικροί και μεγάλοι αγώνες ενάντια με σημαντικότερη στιγμή έως τώρα το Κίνημα των Πλατειών που κατάφερε μέσα σε ένα μήνα να αποδείξει την τεράστια δυναμική της λαϊκής κινητοποίησης, τρομοκρατώντας του κυβερνώντες αφήνοντας μια τεράστια παρακαταθήκη για την συνέχεια.
O νέος Νόμος:
Μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα κανένας δεν περίμενε πως ο χώρος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα παρέμενε ως είχε. Όλοι περίμεναν την επερχόμενη επίθεση του Τροϊκανού τυφώνα στο χώρο της παιδείας, άλλα λόγω των ιδιαιτεροτήτων που είχε το Ελληνικό Πανεπιστήμιο -με τη μεγάλη ιστορία των αγώνων του, από την χούντα έως την ήττα των ιδιωτικοποιήσεων Καραμανλή- επιβαλλόταν στην κυβέρνηση και τους προθύμους της να κινηθούν προσεκτικά και όντως έτσι κινήθηκαν.
Το νέο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει όλα τα στοιχεία που θα επιθυμούσε ως νόμο η Τρόικα: τεράστιες περικοπές χρημάτων, κατάργηση ακαδημαϊκού ασύλου, χρηματοδότηση ανάλογη της αξιολόγησης (π.χ. σε μια νεοφιλελεύθερη οικονομία, όπως σχεδιάζουν οι Οικονομολόγοι της Ε.Ε. και του ΔΝΤ που στην θέση του κοινωνικού κράτους θα μπει το κράτος-τελώνης, αστυνόμος πού θα χρειάζονται οι κοινωνικοί λειτουργοί; Άρα για ποιο λόγο να χρηματοδοτούν πανεπιστήμια όπως ή Πάντειος?) Διοίκηση μέσω μάνατζερ (Ο μάνατζερ άραγε που θα κυνήγα της χορηγίες από τους επιχειρηματίες θα χρηματοδοτεί έρευνες οι οποίες είναι μη κερδοφόρες ή και επιζήμιες για τους επιχειρηματίες όπως π.χ. μια ερεύνα για τους ρύπους των διυλιστηρίων και τις επιπτώσεις στην τοπική κοινωνία;) χωρίς παράλληλα ,νομοθετικά τουλάχιστον, να συγκρούεται με το συνταγματικό δικαίωμα για Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία. Αυτό όμως είναι απλά μια νομοθετική «ντρίμπλα» που επί της ουσίας έχει τα ίδια αποτελέσματα με μια συνταγματική αναθεώρηση που θα αναιρούσε το παραπάνω δικαίωμα.
Επίσης ένα άλλο «επίτευγμα» του συγκεκριμένου νομοσχεδίου είναι πως ψηφίστηκε με ευρεία πλειοψηφία στη βουλή πράγμα που α) ικανοποιεί διπλά τους τροϊκανούς, με δεδομένη την απαίτηση τους για πολιτική συναίνεση από τα δυο μεγάλα κόμματα τουλάχιστον στον βασικό πυρήνα των μέτρων που εισηγούνται β) Χρησιμοποιείται ως επιχείρημα με σκοπό να περιθωριοποίηση ως «σαματατζίδικη μειοψηφία» οποιαδήποτε αντίδραση.(βέβαια το αν το κοινοβούλιο του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου εκφράζει την «πλειοψηφία» ή δρα πραξικοπηματικά δεν τίθεται καν.)
Η Κατάσταση στα πανεπιστήμια:
Ήδη εκατοντάδες σχόλες της χώρας συμπεριλαμβανομένων των κεντρικότερων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων βρίσκονται υπό κατάληψη. Παρά την γνώστη μιντιακή πρακτική της λάσπης εναντία σε όποιον αγωνίζεται οι συντονιστικές επιτροπές καταλήψεων δείχνουν να αντέχουν με τους φοιτητές να επιλέγουν με μεγάλη πλειοψηφία στις γενικές συνελεύσεις τη συνέχιση των κινητοποιήσεων παρ’ όλο το προσωπικό κόστος. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να ξεπεραστούν άμεσα. Οι αγωνιστικές δυνάμεις φοιτητών-εργαζομένων-καθηγητών που δραστηροποιουνται στο χώρο της τριτοβάθμιας πιάστηκαν απροετοίμαστες και μουδιασμένες ενώ αυτή τη στιγμή υπάρχει μια δυσκολία οι κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια να ανοιχτούν στην κοινωνία και να συνδεθούν με το σύνολο των αγώνων για να αλλάξουν τα πράγματα στην κοινωνία και στη χώρα, πρόβλημα που πρέπει να ξεπεραστεί άμεσα ώστε να υπάρξει η αναγκαία κλιμάκωση. Εξάλλου αυτή η δυσκολία είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης και των παπαγάλων της ώστε να συνεχίσει την προσπάθεια συκοφάντησης και περιθωριοποίησης του φοιτητικού αγώνα.
Εν κατακλείδι, αν και η κατάσταση συνολικά στην ελληνική κοινωνία δεν είναι καλή, με εκατομμύρια κόσμου να βιώνουν την τρομοκρατία της απόλυσης, των νέων μέτρων και μιας πραγματικότητας, που όσο προχωράει φαντάζει όλο και πιο δυσοίωνη, οι δεκάδες -είτε κατά τόπους, είτε ανά κοινωνική ομάδα, είτε παλλαϊκοί- αγώνες μας δίνουν την δυνατότητα να είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορούμε να ενωμένοι να αλλάξουμε τα πράγματα, αντιστρέφοντας την πορεία. Ο ξεσηκωμός στα πανεπιστήμια έρχεται να προστεθεί σ’ αυτό το ψηφιδωτό και μπορεί να αποτελέσει τη σπίθα που θα βάλει φωτιά σε έναν ολόκληρο κάμπο. Αρκεί βέβαια να ανοιχτεί και να ενωθεί με την κοινωνία και να θεωρήσει εαυτό ως συνιστώσα του τεραστίου αντικυβερνητικού κύματος που έκανε την εμφάνιση του το Μάη-Ιούνη..
Κων/νος Λαμπράκης
