Τι ήταν το Πολυτεχνείο; Η έφοδος στον ουρανό ενός μεγάλου τμήματος της φοιτητικής νεολαίας της εποχής. Μιας μικρής μειοψηφίας όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, στο σύνολο της νεολαίας και του λαού. Τόσο αποφασισμένης εντούτοις, που να ξεπεράσει ακόμα και τις ανασχέσεις για τη μεγάλη λαϊκή εξέγερση που όλο περίμενε και όλο δεν έβλεπε. Εξ ου και το πολύ συνηθισμένο σύνθημα των ημερών «λαέ, πεινάς, γιατί τους προσκυνάς».
Ποιος ήταν ο πολιτικός, ιδεολογικός, ηθικός κινητήρας της εξέγερσης; Η νεανική, φοιτητική αριστερά της εποχής. Η οποία ανήκε βέβαια, ή εμπνεόταν, ή επηρεαζόταν από τα παράνομα αριστερά κόμματα και κινήματα -του ΠΑΚ συμπεριλαμβανομένου. Αλλά κατάφερε με όλη την απειρία της να πετύχει μορφές ενότητας, συντονισμού και πάλης που τα μητρικά κόμματα όχι μόνο δεν πέτυχαν, αλλά και έβλεπαν με καχυποψία ή και εχθρότητα. Και να φτάσει με τον αυθορμητισμό και το πάθος της σε μια εξέγερση που έμελλε να υπάρξει ιστορική.
Και ο πολύς κόσμος; Ο πολύς κόσμος κάλυψε εξαιτίας της εξέγερσης σε λίγες μέρες μια πολιτική απόσταση που αλλιώς θα χρειαζόταν χρόνια για να καλύψει. Απαλλάχτηκε από τη χαύνωση του φόβου, δημιούργησε ένα φράγμα αλληλεγγύης, συνειδητοποίησε ότι η χούντα δεν ήταν ανίκητη και οι αγώνες δεν ήταν μάταιοι. Μπορεί η πλειοψηφία να μην έφτασε ποτέ στην εξέγερση, αλλά με το Πολυτεχνείο και μετά απ’ αυτό δεν ήταν πια η ίδια. Και αυτό υπήρξε η αρχή του τέλους της δικτατορίας.
Ας είναι καλά εκείνα τα παιδιά της αριστεράς που ξεσηκώθηκαν κόντρα στις προβλέψεις των ρεαλιστών, αλλά και στη γκρίνια για «τον λαό που κοιμάται». Οι αντιστασιακοί που κρατούσαν αναμμένο το κεράκι μέσα σε ανέμους φόβου και διωγμών. Οι χιλιάδες φυλακισμένοι και εξόριστοι με το ΟΧΙ τους. Ο Μίκης, η Μελίνα και η διεθνής αλληλεγγύη. Δικό τους έργο ήταν το Πολυτεχνείο, η εξέγερση μιας μειοψηφίας που συγκλόνισε την πλειοψηφία και κλόνισε τη δικτατορία.
Στο κλίμα των ημερών -γιατί τους προσκυνάς...- ίσως κάτι έχουν να πουν όλα αυτά. Γιατί φυσικά οι πλειοψηφίες κινούν πάντα τον τροχό. Αλλά και πάντα κάποιες μειοψηφίες αφυπνίζουν και εμπνέουν τις (σιωπηλές, φοβισμένες, βολεμένες) πλειοψηφίες. Εάν βέβαια οι μειοψηφίες αυτές επιμένουν αντί να γκρινιάζουν και συντονίζονται αντί να τρώγονται...
Άρθρο του Θανάση Καρτερού από την "Αυγή"
