Εδώ και μια περίπου εβδομάδα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο -από διαφορετικές πηγές,- αγγελίες πρόσληψης ειδικού προσωπικού στη κατασκευή πυρηνικού σταθμού, με έδρα την Ελλάδα ή εναλλακτικά το Αμπού Νταμπί.
Μεταξύ των προσόντων που αναγράφονται ως απαραίτητα για τη πρόσληψη είναι η προϋπηρεσία στη κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων στη Μέση Ανατολή. Το όνομα της πολυεθνικής για λογαριασμό της οποίας προφέρονται αυτές οι θέσεις εργασίας δεν είναι εύκολο να ανακαλυφθεί. Για την ακρίβεια δεν αναφέρεται πουθενά.
Η μεσιτική εταιρία όμως που δημοσίευσε την αγγελία και την προώθησε στο διαδίκτυο φαίνεται να είναι διεθνώς γνωστή στο χώρο των κατασκευών. Πρόκειται για την αγγλική Soul Ressources με έδρα το Λονδίνο. Με βάση τις πληροφορίες που εμφανίζει στην ιστοσελίδα της έχει συνεργαστεί με πετρελαϊκές, χημικές και βιομηχανίες γκαζιού τις οποίες προμηθεύει με εργατικό δυναμικό για τη κατασκευή εργοστασίων σε όλο το κόσμο.
Αναμφισβήτητα, η αναφορά στο Αμπού Νταμπί ως εναλλακτική λύση για τη κατασκευή του εργοστασίου δείχνει ότι δεν πρόκειται για ειλημμένη απόφαση. Ωστόσο η ύπαρξη τέτοιων προτάσεων για ένα τόσο σοβαρό θέμα, που αφορά το λιγότερο τις τοπικές κοινωνίες που θα φιλοξενήσουν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις, δεν θα έπρεπε να έχει συζητηθεί δημόσια;
Δύο μέρες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές και στο δημόσιο λόγο λέξεις όπως διαφάνεια, πράσινη ανάπτυξη, ή ανάπτυξη… σκέτο, μοιάζουν ολοένα και περισσότερο κενές νοήματος.
Αν το σύνολο του πολιτικού κόσμου αναγνωρίζει ότι τα χρέη της χώρας συνήφθησαν ερήμην των πολιτών, και αν, οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να τηρήσουν το μνημόνιο μηδενίζοντας το κοντέρ της δικής τους ζωής για την Νέα Ελλάδα που θα προκύψει, τότε εύλογα διερωτάται κανείς εάν δεν έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν προτάσεις που αφορούν τη δημόσια υγεία.
Η μήπως η προστασία της τελευταίας εξαντλείται στη απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους;
