Με στόχο να απαλλάξει την Ελλάδα από χρόνιες αγκυλώσεις, όπως οι μισθοί, οι συντάξεις, τα δημόσια σχολεία και η δωρεάν παραμονή ασθενών στα ράντζα, ιδρύθηκε η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη.
Έμβλημα του κόμματος είναι τα τρία κεφάλια των Κιλτίδη, Καλού και Μαρκογιαννάκη.
Η διακήρυξη του κόμματος παρουσιάστηκε στο γήπεδο Μπάντμιντον, που είχε κατακλυστεί από 5.000 βαφτιστήρια του Μητσοτάκη.
Με σημαίες του Μνημονίου.
Είχε και μερικές της Siemens.
Στην ομιλία της η Ντόρα έκανε σκληρή αυτοκριτική για το γεγονός ότι άφησε το φθαρμένο πολιτικό σύστημα να την εγκλωβίσει για χρόνια στη θέση της υπουργού Εξωτερικών.
Αυτά που λέει η Μπακογιάννη πάντως, στην Ιρλανδία που τα εφαρμόσανε, μια χαρά πήγε.
Θυσιάσανε κάποια προνόμια, αλλά τώρα τουλάχιστον χαίρονται την πρόοδο και την ασφάλειά τους.
Και βλέπουνε εμάς τους δυστυχείς που μας έχει κάτσει στο σβέρκο μας το ΔΝΤ και γελάνε.
Είναι η γνωστή ιστορία με τον Τζίτζικα και τον Μέρμηγκα.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας τζίτζικας που σχόλαγε στη 1.30, έπαιρνε σύνταξη στα 52, έτρωγε από τα έτοιμα μαζί με τον Πάγκαλο, έκλεινε τους δρόμους με διαδηλώσεις και κορόιδευε τον Προβόπουλο.
Από την άλλη, ήταν ένας Μέρμηγκας που δούλευε όλη μέρα σα σκλάβος και αποθήκευε για τα γεράματά του, στηρίζοντας την κερδοφορία του τραπεζικού συστήματος και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Ήρθε όμως ο χειμώνας και ο Τζίτζικας βρέθηκε σε κατάσταση απόλυτης εξαθλίωσης. Και ο Μέρμηγκας επίσης.
Το συμπέρασμα της ιστορίας είναι ότι δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι μαλάκες στον πλανήτη από τους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους.
Όχι, υπάρχουν, αυτοί που τους εμπιστεύονται ακόμα.
Ευτυχώς οι δικοί μας είναι όλοι εγνωσμένης αξίας που αποδείχθηκε σε βάθος χρόνου. Με αυτούς πήγαμε Χρηματιστήριο, Ολυμπιάδα, Ομόλογα, ξέρουνε τα ελλείμματα σαν την τσέπη τους. Τώρα θα τους αλλάξουμε στα ζόρικα;
(Απόσπασμα από άρθρο των Γ.Κυρίτση και Α. Τσέκερη στην "Αυγή")
Σχόλιο: Έχουμε δει πολλές περιπτώσεις πολιτικών στην Ελλάδα, που συμφέροντα τους ανέβασαν στην εξουσία. Συνήθως αυτά γίνονταν παρασκηνιακά βέβαια, αλλά κάθε νοήμων άνθρωπος μπορούσε να καταλάβει. Είναι όμως η πρώτη φορά, που κάποιο πολιτικό πρόσωπο ζητιανεύει για στήριξη από τα συμφέροντα, λέγοντάς τους τα πράγματα ακριβώς όπως θέλουν να τα ακούσουν. Τα χρόνια περνούν και η "χρυσή κληρονόμος" βλέπει να μην παίρνει σειρά στην επετηρίδα των απογόνων-ιδιοκτητών της χώρας. Ξέρει όμως πολύ καλά ότι ο πιο αποτελεσματικός σύμμαχος για να σε ανεβάσει στην εξουσία σ' αυτή τη χώρα δεν είναι ο λαός. Είναι οι καναλάρχες, οι εργολάβοι, οι τραπεζίτες και οι πάσης φύσεως "επενδυτές" (αετονύχηδες τους λένε στο χωριό μου). Θα της το έχει πει ο πατέρας της. Δεν μπορεί. Γι' αυτό και τους κλείνει το μάτι, στέλνοντας το μήνυμα: "στηρίξτε με και θα φάτε καλά!"
Δ.Η.
