"Τη νύχτα των εκλογών της 6ης Μαΐου τα αποτελέσματα αργούν.Το υπουργείο Εσωτερικών δεν έχει ικανό δείγμα να δώσει ασφαλή πρόβλεψη. Και όλοι κρέμονται από τα χείλη του Ηλία Νικολακόπουλου.
Αλλά κι εκείνος χαμογελά αμήχανα, ο εθνικός δημοσκόπος πρώτη φορά νιώθει ανασφαλής και προτρέπει τους αδημονούντες τηλεθεατές «ας περιμένουμε ακόμη λίγο».
Κοντά στα μεσάνυχτα αρχίζει κι αχνοφαίνεται κάτι.
Τα κόμματα εξουσίας μετά βίας πιάνουν 45% και τα δυο μαζί.
Συνολικά εισέρχονται στη Βουλή κοντά στα 10 κόμματα, συγκυβέρνηση δεν στέκεται, οι ηγεσίες παρακολουθούν αμήχανα το θέαμα της ακυβερνησίας να ξεδιπλώνεται με ταχύτητα μεγάλη.
Οι ξένοι αρχίζουν τα σχόλια ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία τύχη στην ευρωζώνη, οι επιχειρηματίες ετοιμάζουν τις βαλίτσες, οι τραπεζίτες , όσοι έχουν απομείνει, τραβάνε τα μαλλιά τους και ο κόσμος αρχίζει να σκέπτεται αν προλαβαίνει να βάλει κήπο στο μπαλκόνι, να έχει τουλάχιστον χορτολάχανα για καμιά πίτα.
Αλλά που καιρός για πίτες. Αίφνης οι τηλεοπτικές οθόνες γεμίζουν εικόνες από πανηγυρίζοντες «χρυσαυγίτες» που ανεβαίνουν τη Σταδίου κατευθυνόμενοι προς το Σύνταγμα για να γιορτάσουν την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο, καθώς η αντιστεκόμενη στη Μέρκελ αντιμνημονιακή Ελλάδα τίμησε τους υμνητές των κατακτητών ναζί του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και τοποθέτησε στο Κοινοβούλιο τους ρεβανσιστές εχθρούς της Δημοκρατίας.
Μέχρι να φθάσουν εκεί όμως τους προλαβαίνουν οι «άλλοι» που δεν τους θέλουν και η Αθήνα παραδίδεται σε μια ανελέητη σύγκρουση, που τελειωμό δεν έχει. Αντίθετα εξαπλώνεται στους Αμπελόκηπους , κατεβαίνει στο Παγκράτι, στον Βύρωνα, στην Ηλιούπολη και καταλήγει στου Μακρυγιάννη, όπου αντί του ομώνυμου Συντάγματος στέκει ...το Μουσείο της Ακρόπολης.
Κάπως έτσι φαντάζονται ορισμένοι τη νύχτα της 6ης Μαΐου. Και δεν είναι φοβικοί, ούτε αλλοπαρμένοι.
Τα μέχρι τώρα δημοσκοπικά ευρήματα κάπως έτσι προδιαγράφουν το ελληνικό μέλλον. Και σίγουρα δεν είναι το καλύτερο..." (άρθρο του Α.Καρακούση)
