Ας παρακάμψουμε ότι ο ένας αποδομεί τον άλλο και ότι -αν πιστέψουμε αυτά που λέει ο ένας για τον άλλο- είναι και οι δύο ανίκανοι.
Και λοιπόν; Από όσο ξέρω οι πολιτικοί δεν ψηφίζονται ούτε για να ζητούν συγγνώμη για τα λάθη τους ούτε για να κάνουν διαπιστώσεις -σωστές ή λάθος- και να σχολιάζουν τον δημόσιο βίο.
Για την ταμπακέρα γιατί δεν λένε τίποτε;
Για παράδειγμα:
-τι θα περιλαμβάνουν και πώς θα κατανεμηθούν τα 11,5 δις ευρώ μέτρα που έχει ζητήσει η τρόικα και «έχουν βάλλει την υπογραφή τους με αίμα τα δύο κόμματα»;
Πόσες δεκάδες χιλιάδες θα είναι οι απολύσεις από το δημόσιο;
Πόσο θα κατέβουν μέσα στους επόμενους μήνες οι μισθοί και οι συντάξεις στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα;
Η πρώτη απάντηση από τους πολιτικούς των δύο κομμάτων είναι η εξής: «τι ρωτάς τέτοια πράγματα τώρα;», και συνεχίζουν το δικό τους τροπάρι: «η Ελλάδα έχει δυνατότητες», «υπάρχουν λεφτά απ το ΕΣΠΑ που λιμνάζουν», «η ΑΟΖ κρύβει μεγάλο πλούτο» «θα απενοχοποιήσουμε την επιχειρηματικότητα και θα φέρουμε επενδύσεις» και διάφορα άλλα ωραία. Με την κατά το ήμισι παρελκυστική και κατά το υπόλοιπο προπαγανδιστική τακτική Σαμαράς και Βενιζέλος προσπαθούν να αποφύγουν την παραδοχή ότι δεν έχουν εθνικό σχέδιο και ότι θα εφαρμόσουν με μικρές παραλλαγές το κυβερνητικό πρόγραμμα που περιλαμβάνεται στο Μνημόνιο. Έτσι θέλοντας και μη καταφεύγουν στο ίδιο επιχείρημα: «αν δεν ψηφίσετε τα δύο κόμματα του Μνημονίου θα έλθει καταστροφή και έξοδος από το ευρώ».
-Καλά κι αν τα ψηφίσουμε δεν θα έλθει η καταστροφή και η έξοδος από το ευρώ;
-«Α! αυτό δεν μπορούμε να σας το εγγυηθούμε αλλά θα έχουμε ελπίδες, ενώ αν δεν μας ψηφίσετε δεν θα έχετε».
-Μάλιστα κι αν οι ελπίδες διαψευστούν, τότε θα συνεχιστεί η εξαθλίωση της κοινωνίας και μετά θα έλθει και η καταστροφή της;
-Ε καλά ας μην το συζητάμε αυτό τώρα.
Ας κάνουμε όμως και την άλλη υπόθεση εργασίας: ότι η κοινωνία σε ποσοστό πάνω από 50% ψηφίζει αντιμνημονιακά κόμματα. Τι θα γίνει; Με την αντίδραση της κοινωνίας οι ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να αποφασίσουν: ή θα αφήσουν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης -και μην ξεγελιόμαστε- θα είναι η πρώτη πράξη για την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος ή θα δώσουν στην χώρα ένα δύσκολο μεν και επώδυνο αλλά βιώσιμο πρόγραμμα που να μην την κάνει Βουλγαρία. Θεωρώ το δεύτερο με περισσότερες ελπίδες από ότι έχει το πρόγραμμα του Μνημονίου να σώσει την χώρα.
Εν ολίγοις, αυτή την ώρα πάνω από την κάλπη διαπραγματεύεται ο ελληνικός λαός με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο για το μέλλον του. Δυστυχώς τα δύο μεγάλα κόμματα που έχουν ήδη ηττηθεί έχουν ταχθεί με τον άξονα Βερολίνου-Βρυξελλών προσπαθώντας να κατατρομοκρατήσουν την ελληνική κοινωνία με τα επιχειρήματα που επιστράτευαν οι Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος, Ράλλης επί κατοχής. Τι να γίνει, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία…
πηγή: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
