Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω! Είναι αποτέλεσμα του σοκ που υποστήκαμε σαν λαός από τις απανωτές σφαλιάρες σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, αξιακό, πολιτικό; Είναι σύμπτωμα της απόγνωσης από την συνειδητοποίηση της ποικίλης ένδειας στην οποία περιπέσαμε; Είναι το αποτέλεσμα της χρόνιας και συστηματικής νάρκωσής μας, καλά σχεδιασμένης και εφαρμοσμένης από τα διάφορα κανάλια «ενημέρωσης»; Είναι το αποτέλεσμα του φόβου μπροστά στο χειρότερο;
Μπορεί κάποια, μπορεί και όλα αυτά να δικαιολογούν την κατάστασή μας! Την κατάντια μας να κοιτάζουμε τη ζωή μας από τη θέση του θεατή, σα να μη «παίζουμε» σ’ αυτή, αλλά να «χαζεύουμε» από την τηλεόραση την κατρακύλα μας! Σαν να μην είμαστε εμείς, αλλά κάποιοι άλλοι!
Σαν να μην είμαστε εμείς αυτοί που μας κόβουν το εισόδημα και βλέπουμε τις τσέπες μας να αδειάζουν!
Σαν να μην είμαστε εμείς αυτοί που μεγαλώνουμε τις ουρές των ανέργων!
Σαν να μην είμαστε εμείς αυτοί που δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε κανένα μέλλον στα παιδιά μας!
Σαν να μην είμαστε εμείς αυτοί που υφιστάμεθα καθημερινά το ξεπούλημα των αξιών μας!
Σαν να μην είμαστε εμείς αυτοί που μας εμπαίζουν και μας χαρακτηρίζουν «κοπρίτες» «κλέφτες» και «τεμπέληδες» αυτοί που είχαν αναγάγει την κλεψιά σε επιστήμη και την εξουσία που τους δώσαμε σε «μεγάλο φαγοπότι»!
Σαν να μην είμαστε εμείς αυτοί που μας «φόρεσαν καπέλο» ξένους δραγουμάνους και καλούμαστε να πληρώσουμε αυτά που άλλοι φάγανε στην υγειά μας με την ψήφο μας!
Σαν να μην είμαστε εμείς αυτοί που μας εξαναγκάζουν σε νέο εργασιακό Μεσαίωνα, αφαιρώντας μας όλα όσα με αγώνες χρόνων είχαμε κατακτήσει (ωράριο, ασφάλιση, εργασιακές συμβάσεις, προνοιακά επιδόματα, ανθρώπινα μεροκάματα)!
Σαν να μην είμαστε εμείς αυτοί που μας υποθήκευσαν το μέλλον για γενιές!
Ποιες δικαιολογίες να βρούμε λοιπόν για να εξηγήσουμε αυτή την αποποίηση του εαυτού μας, αυτή τη νιρβάνα και την απομόνωση του καναπέ, ακούγοντας αυτά που άλλοι θέλουννα ακούσουμε από αναλυτές της δεκάρας κατ’ ευφημισμό «δημοσιογράφους» ή μαστουρώνοντας με «πιπεράτες» life style εκπομπές; Πότε θα πάψουν να μας εκτονώνουν ατομικές εκρήξεις οργής μπροστά από την τηλεόραση βρίζοντας ανθρώπους που δε μας ακούνε; Πότε θα φωνάξουμε ώστε να μας ακούσουν; Πότε θα πάψουμε να ανεχόμαστε μοιρολατρικά και να δικαιολογούμε κάθε επώδυνο μέτρο που μας φορτώνουν; Πότε θα διαψεύσουμε όσους θέλουν να μας πείσουν «….πως αυτό το σκηνικό,είμαι μικρός πολύ μικρός για να τα αλλάξω…» ;Πότε θα αντιτάξουμε στην αδυναμία της ατομικότητας τη δύναμη της συλλογικότητας και της μαζικής δράσης;
Ας κάνουμε ότι είναι να κάνουμε γρήγορα! Πριν η απάθεια και η παθητικότητα, λειτουργώντας σαν τη σκουριά,καταστρέψουν κάθε ζωντανό κομμάτι μας ελαχιστοποιώντας κάθε πιθανότητα ενεργητικής αντίδρασης
