Μόνο αυτό το αρχαίο ρητό θα μπορούσε να δικαιολογήσει την "φυγή" μου στην γερμανία, διακόπτοντας το γυμνάσιο στην Δ' τάξη. Ήταν νοέμβριος του 1965 και ήμουν μόλις 16 ετών, ένα
παιδί ακόμη. Βέβαια αυτό δεν θα συνέβαινε, αν οι γονείς μου δεν ήταν εκεί. Αναμφισβήτητα, δεν πήγα για να "πλουτίσω", άλλωστε οι σχέσεις μου από τότε, δεν ήταν καλές με το χρήμα.
Πολύ σύντομα έννοιωσα, πόσο μου έλλειπε η πατρίδα...! Έτσι, κάθε καλοκαίρι, πολλές φορές και χριστούγεννα ή πάσχα, ερχόμουν και περνούσα τις διακοπές μου στην Ελλάδα.
Λάτρευα την απέραντη θάλασσα με τις γοητευτικές της παραλίες,τον καταγάλανο ουρανό, το θαυμάσιο κλίμα, με μάγευαν οι ατέλειωτες και μοναδικές ομορφιές της μάννα γης. Τα χρόνια
περνούσαν, παρακαλούσα την παναγία, το ζωντανό όνειρο που ζούσα στις διακοπές, μια μέρα να μου το μετατρέψει σε όνειρο διαρκείας... Οι προσευχές μου εισακούσθηκαν... Αφού συνταξιοδοτηθήκαμε με την σύζηγό μου λόγω υγείας, σχετικά πολύ νέοι, το καλοκαίρι
του 1998 πήραμε τον νεότερο γυιο μας μαζί και επαναματριστήκαμε. Αν και θα προτιμούσα να εγκατασταθώ στη γενέτειρά μου, προσωπικοί λόγοι με οδήγησαν στο Κιάτο. Έστω και έτσι, η επιστρφή μας στον "επί γης παράδεισο" ήταν πια γεγονός... Η καινούργια μας πατρίδα, μας προσέφερε ένα πλήρες πακέτο: Θάλασσα, βουνά, πράσινο, σούπερ κλίμα... Στην αρχή, ενθουσιασμένος
και μεθυσμένος από την ονειρεμένη αλλαγή, απογειωνόμουν... Στα ήδη γνωστά μικροπροβλήματα της καινούργιας καθημερινότητάς μου, αντιδρούσα ψύχραιμα, σχεδόν αδιάφορα. Άλλωστε το
"μεσογειακό τεμπεραμέντο" κυκλοφορούσε στις φλέβες μου... Όσο περνούσε ο καιρός όμως, οι εκπλήξεις αυτού του πανέμορφου πακέτου ονόματι "Ελλάς", ανατίναξαν την χρυσαφένια
κορδέλα που το περιέβαλε... Περιεχόμενο; Η άλλη όψη της φαινομενικής πραγματικότητας... Ο υποτιθέμενος παράδεισος, έκρυβε μέσα του αμέτρητα είδη αγκαθιών. Ήταν δε με τέτοιο
τρόπο σκορπισμένα, που ανά πάσα στιγμή και σε ανύποπτο χρόνο, θα μπορούσα να τα πατήσω. Αν και προσεκτικός στα βήματά μου, αφού ήρθα, "ξυπόλυτος" και "με το σταυρό στο χέρι",
εν τούτοις πολλές φορές έννοιωσα τον πόνο ύπουλων αγκαθιών... Πιστός στην πειθαρχική γερμανική νομιμότητα, νοιώθω το όνειρό μου να αλοιώνεται, να με προδίδει... Η ψευδαισθητική εμπειρία που απέκτησα κάποτε στις διακοπές "ονειροκρίτης ζωντανών ονείρων" απεδείχθει ως κακός σύμβουλος,
ώστε να αντιμετωπίσω συνθήκες απρόσμενες... Ως παραλήπτης ενός τέτοιου πακέτου, νοιώθω πολύ απογοητευμένος, πικραμένος αλλά και θυμωμένος...Σαν να μην έφτανε όλη εκείνη η κατάσταση "μπάχαλο", ήρθε να προστεθεί και η οικονομική κρίση, το "κερασάκι στην τούρτα". Η νέα αυτή κατάσταση δεν επηρέασε μόνο την τσέπη, αλλά δυστυχώς και την τσίπα... Επειδή το βιβλίο, πρώτα ο θεός, θα το γράψω αργότερα... θα αναφέρω μόνο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Όταν το μεσημέρι τελειώνει η "λαϊκή" όπου κι αν είναι, ποιος δεν είδε προσωπικά η τουλάχιστον στην τηλεόραση,
άπορους, άστεγους, φτωχούς, να ψάχνουν απεγνωσμένα εδώ και κει για ένα πεταμένο μαρούλι, μήλο κ.λ.π.; Ποιά η στάση μας, η αντίδρασή μας, η συμμετοχή μας; Και βεβαίως υπάρχουν ακόμη κάποιοι που ευαισθητοποιούνται, συγκινούνται και σπεύδουν να βοηθήσουν... Συγκριτικά όμως, δυστυχώς, αυτοί είναι πάρα πολύ λίγοι... Ο αυξανόμενος προβληματισμός, ο φόβος, η αβεβαιότητα και
κυρίως το άγχος, τραυμάτισαν παραδοσιακά μας ενάρετα συναισθήματα όπως το φιλότιμο, την αλληλεγγύη, την συμμετοχή κ.λ.π με συνέπεια να περνούν σκληρότατες δοκιμάσιες...
Απειλούνται από την αδιαφορία, τον εγωϊσμό, από το... "ο σώζων εαυτώ σωθείτο"...
Με ματωμένη την καρδιά παρακολουθώ το δράμα που περνάει η πατρίδα μου, να καταρρέει οικονομικά και ηθικά... Το όνειρό μου, να γεράσω και να πεθάνω εδώ, απομακρύνεται, σβύνει...
Εδώ και πολύ καιρό, σκέφτομαι πολύ σοβαρά να ξαναξενητευτώ. Τα ανθρώπινα δικαιώματά μου, νοιώθω εδώ ολοένα και να μειώνονται...!Οχι πατρίδα μου γλυκειά, δεν φταίς εσύ, αλλά τα ανίκανα
παιδιά σου, που δεν μπόρεσαν να σε υπηρετήσουν...
Άρθρο από: Καραγιαννάκης Αναστάσιος.
κάτοικος Κιάτου Κορινθίας.
Γράφτηκε: 13.04.2011
κάτοικος Κιάτου Κορινθίας.
Γράφτηκε: 13.04.2011
