Η χώρα μας, κι όχι μόνο, γέμισε από μετανάστες κι αλλοεθνείς πρόσφυγες. Τα χωριά μας ξαναζούν χάρη σ’ αυτούς. Πολλές δημόσιες ή ιδιωτικές δραστηριότητες έγιναν και γίνονται με τη δική τους παρουσία, τη δική τους εργατικότητα και χάρη στο χαμηλό ημερομίσθιο, που μετά από παζάρια τους …προσφέρουμε.
Η χώρα μας δεν είναι πλέον δική μας μονάχα πατρίδα κι η γλώσσα μας και τα σύμβολά μας, δεν είναι κι αυτά μόνο δικά μας. Έγιναν και δικά τους. Τα οικειοποιήθηκαν.
Επιφανειακά ή ουσιαστικά, αυτό είναι μια άλλη ιστορία κι απαιτεί πολύ έρευνα. Στους Ρωμαίους κατακτητές στα προχριστιανικά χρόνια, όπως μας διασώζει η ιστορία, καταφέραμε εμείς οι Έλληνες να τους μεταδώσουμε τον πολιτισμό μας και παράλληλα, ότι ευγενικό κι ωραίο είχαμε σαν έθνος και φυλή.
Γεγονός πάντως είναι πως, συζούμε με μία πανσπερμία αλλοεθνών, αφουγκραζόμαστε τον προβληματισμό τους, βλέπουμε την αγωνία και τον κόπο τους να επιβιώσουν, κι ας μην το κρύβουμε, κάποιες φορές επηρεασμένοι από τα προβαλλόμενα γεγονότα, τους φοβόμαστε και γιατί όχι, φυλαγόμαστε και απ’ αυτούς. Ειδικά, όταν ορισμένοι σε συνεντεύξεις τους δηλώνουν πως, αν ξεσπάσει «ιερός πόλεμος» εναντίων των «απίστων», θα ενταχθούν πρόθυμα στις τάξεις των πολεμιστών ισλαμιστών…
Οι χιλιάδες αλλοεθνείς μετανάστες και πρόσφυγες, που έχουν κατακλύσει τη χώρα μας, πλέον δεν φοβούνται μια κάποια απέλαση - κάτι που συχνά συνέβαινε στο παρελθόν - γιατί μετά από νομοθετικές ρυθμίσεις η παρουσία τους είναι νόμιμη κι έχουν πλέον κι αυτοί - και δικαιολογημένα - δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Πριν από δύο δεκαετίες σχεδόν, η πατρίδα μας ήταν η χώρα των Ελλήνων, των Ορθοδόξων. Σήμερα αυτό δεν ισχύει. Ίσως, και γιατί να ισχύει; Ο διπλανός μου στο διαμέρισμα, στο λεωφορείο είναι μουσουλμάνος, ετερόδοξος, αλλόθρησκος. Δεν παύει όμως κι αυτός να είναι αδελφός μου. Έχει ίσα δικαιώματα με μένα. Αναπνέει κάτω από τον ίδιο ήλιο, βαδίζει την ίδια γη, ζει κάτω από τον ίδιο ουρανό και μάλιστα προσωρινά, όπως κι εγώ. Ζούμε για να συζούμε, υπάρχουμε για να συνυπάρχουμε. Κρατώ το Θεό και την πίστη μου, σέβομαι, όμως, το θεό και τα πιστεύω των άλλων. Αν ο άλλος το θέλει και μου το ζητήσει, θα του μιλήσω για το Θεό και την πίστη μου. Θα του μιλήσω, χωρίς να είναι απαραίτητο να τον πείσω. Χωρίς να μου επιτρέπεται να τον αναγκάσω να την αποδεχθεί. Ως συνάνθρωπος κι ως Χριστιανός διώχνω κάθε ίχνος ξενοφοβίας και μισαλλοδοξίας, γιατί αυτά αντιβαίνουν στο πνεύμα της χριστιανικής πίστης, που η Εκκλησία μας διδάσκει.
Αν δε μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τους αλλοεθνείς συνανθρώπους μας, νομίζω, πως μπορούμε τουλάχιστον να τους χαμογελάμε…
ΛΑΛΙΩΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΜΕΣΙΝΟ-ΦΕΝΕΟΥ
ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
