Η σύγκρουση στη Λιβύη είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν εμφύλιο πόλεμο και μια μάχη για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η υπόθεση της Λιβύης, όσο περνά ο χρόνος, μετατρέπεται σε πεδίο μάχης των μεγάλων δυνάμεων με έπαθλο το πετρέλαιο και τη κυριαρχία.
Ας ρίξουμε μια συνοπτική ματιά σε κάποια «σκόρπια» δεδομένα:
♦ Τα διαπιστωμένα πετρελαικά κοιτάσματα της Λιβύης είναι 50 δισεκατομμύρια βαρέλια
♦ τα διαπιστωμένα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανέρχονται σε 1,5 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα
♦ πέραν των δυτικών πετρελαικών εταιριών (ΒP, Shell, TORAL, Repsol, ENI, κλπ) κομμάτι στην ενεργειακή πίτα έχουν και διεκδικούν να το διευρύνουν ρωσικές (gazprom), Ινδικές και Κινεζικές
Χαρακτηριστικά παραδείγματα της έντασης της διείσδυσης μη δυτικών πετρελαιακών εταιριών στη Λιβύη είναι:
♦ το γιγαντιαίο συμβόλαιο που εξασφάλισε το 2007 η gazprom σε βάρος της Γαλλικής ΤOTAL.
♦ To γεγονός ότι μέσα στην τελευταία διετία οι εισαγωγές Λιβυκού πετρελαίου από την Κίνα αυξήθηκαν γύρω στο 250%
♦ δε θα πρέπει να πέρασε απαρατήρητο ότι με την έναρξη της κρίσης «εμφανίστηκαν» 35.000 Κινέζοι στη Λιβύη, οι οποίοι επαναπατρίστηκαν αστραπιαία. Μάλιστα, με μια περισσότερο προσεκτική ανάγνωση του Διεθνούς Τύπου διαπιστώνει κανείς ότι οι Κινέζοι και οι κινεζικές εγκαταστάσεις στη Λιβύη αποτέλεσαν στόχους της οργής των Λίβυων αντικαθεστωτικών.
Η σύγκρουση των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων στη Λιβύη αποτυπώνεται στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Στο Σ.Α του ΟΗΕ Ρωσία και Κίνα απείχαν από την απόφαση για επιβολή Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων. Στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ η διαίρεση καταγράφεται σαφέστερη. Η Γερμανία υπογείως, και η Τουρκία ευθέως, εμποδίζουν τη συμμαχία να λάβει την απαραίτητη ομόφωνη απόφαση για την επιδρομή στη Λιβύη.
ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
