Γράφει ο Κ.Δ. Καραμπέτσος
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 ξεκίνησε δειλά - δειλά να χτυπά την πόρτα της ελληνικής κοινωνίας η κρίση. Βέβαια εκείνη η εποχή, μετά την χούντα, δεν προσφερόταν για ιδιαίτερες αναλύσεις. Μεθυσμένοι από το νέκταρ του μεταπολιτευτικού κλίματος και με soundtrack τα τραγούδια του Μίκη, ξεπήδησε η περίφημη γενιά του πολυτεχνείου. Όλα ήταν ρόδινα και δημοκρατικά. Ο από μηχανής θεός Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαλε στην Ε.Ο.Κ. και το μεθύσι μεγάλωνε! Επιτέλους ανήκουμε στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση στη δύση, βγάζοντας από πάνω μας τη ρετσινιά του ανατολίτη! Αρχές ’80 έγινε το μεγάλο πάρτι της αλλαγής.
Ο λαός έψαχνε να βρει το νέο του ηγέτη στο πρόσωπο του χαρισματικού Ανδρέα Παπανδρέου. Τους πλάνεψε με τα όμορφα τα λόγια και το ζιβάγκο. Το κομμουνιστικό κόμμα νομιμοποιείται βγαίνοντας από την παρανομία, και διεκδικεί το μερίδιο που του αναλογεί, άσχετα αν στο μέλλον έγινε χίλια κομμάτια σκορπώντας την δυναμική του! Η δεξιά μαζεύεται σαν κουβάρι και προσπαθεί να ανασυνταχθεί ποντάροντας σε ηγετίσκους μιας χρήσης!
Το χρήμα κυλούσε άφθονο από τα Κ.Π.Σ. , τα επιδοτούμενα προγράμματα έδιναν την αίσθηση ότι η Ελλάδα αλλάζει πρόσωπο και από μία μίζερη χώρα, να γίνεται σχεδόν ισότιμη με τα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. Η γενιά του πολυτεχνείου, λύνει και δένει, πιάνει όλα τα πόστα και γαντζώνεται όχι μόνο στα βουλευτικά έδρανα αλλά και σε όλο το δημόσιο μηχανισμό. Οι όποιες αξίες, πολιτικές, κομματικές, θεσμικές, πολιτιστικές κ.ο.κ αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Η πολιτική ζωή του τόπου, δεν επιφυλάσσει πια εκπλήξεις γίνεται μονότονη και προβλέψιμη! Τα δυο μεγάλα κόμματα πρωταγωνιστές και οι υπόλοιποι κομπάρσοι συμμετέχουν στη βουλευτική σκηνή εκθέτοντας την μετριότητά τους, σαν να παίζουν σε σαπουνόπερα! Το νταραβέρι των πολιτικών γίνεται για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους. Τι μου δίνεις, τι σου δίνω! Χιλιάδες συμπολίτες μας, τρέχουν με πλαστικές σημαίες και γεμίζουν πλατείες με κίνητρο ένα βόλεμα! Το ρουσφέτι γίνεται εθνικό σπορ, τα πρώτα σκάνδαλα ( Κοσκωτάς κ.α.) αρχίζουν και μπαίνουν στη ζωή μας. Δοκιμάσαμε και την οικουμενική κυβέρνηση, κόλαφος! Επιστροφή στη ζεστή αγκαλιά των δύο κομμάτων, που είχαν τους μηχανισμούς και τον τρόπο να εξυπηρετήσουν την πελατειακή σχέση με τους ψηφοφόρους. Η γενιά του πολυτεχνείου άρχισε να μαραζώνει αλλά η φανατίλα διοχετεύονταν σαν δηλητήριο στις φοιτητικές παρατάξεις! Η δεκαετία του ’90, πέρα από την είσοδο των πρώτων μεταναστών αλβανών, όπου πιο πολύ πάθαμε σοκ από τις χορευτικές ικανότητες των Μητσοτάκη – Σαμαρά και από τον τρόπο που άφησαν ανεξέλεγκτα τα σύνορα, νιώσαμε για πρώτη φορά το μεταναστευτικό κύμα που θα ακολουθούσε, ξεχνώντας συλλήβδην, ότι υπήρξαμε και εμείς μετανάστες τις δεκαετίες του ’50 και ’60. Άλλωστε δεν φημιζόμασταν για την μνήμη μας! Εκεί άρχισε να χάνεται και το παιχνίδι στην αγροτική ανταγωνιστικότητα. Ο έλληνας αγρότης με μαξιλάρι τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τα φθηνά μεροκάματα, έγινε τσιφλικάς στη θέση του τσιφλικά. Άρχισαν οι πρώτες εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, σαφώς υποδεέστερα από τα δικά μας. Αλλά ποιος νοιάζεται… έχουμε πια ελεύθερη οικονομία! Ο αγροτικός τομέας άρχισε να συρρικνώνεται δραματικά και οι υπουργοί γεωργικής ανάπτυξης να φυτρώνουν κάθε έξι μήνες σαν αγγούρια σε θερμοκήπιο. Το ποιο σύντομο ανέκδοτο λέγεται αγροτική πολιτική!! Το ίδιο δυστυχώς ισχύει και για την παιδεία, την υγεία και οτιδήποτε έχει σχέση με το ελληνικό κράτος. Τα φροντιστήρια και τα φακελάκια είναι συνυφασμένα πλέον με την ζωή μας. Η δημόσια υγεία είναι πλέον στην εντατική. Όσο για την δημόσια παιδεία μόνο οι γονείς και οι μαθητές νιώθουν στο πετσί τους την αδιαφορία του κράτους! Η δημόσια διοίκηση σαπίζει σε απίστευτους ρυθμούς. Σπατάλη χρημάτων από τον κρατικό κορβανά, golden boys με εξωπραγματικούς μισθούς και όλοι τους μαζί και ταυτοχρόνως να φυλάνε τα κεκτημένα! Ένας λαός ανήμπορος, να παρασύρετε στους δείκτες του χρηματιστηρίου, να του κλέβουν το υστέρημά του και να μην αντιδρά, να μην τολμά να τους καταψηφίσει έστω μια φορά, σαν να ζαλίζεται μόλις βρίσκεται μπρος στην κάλπη! Η επίπλαστη ευμάρεια μέσω των Μ.Μ.Ε. και του σύγχρονου life style, δημιούργησε νέες γενιές ωχαδελφιστών. Χωρίς κριτική σκέψη, πολιτική ωριμότητα αποκτώντας χιλιάδες φίλους μέσω facebook, χωμένοι στην οθόνη ενός pc, αυνανιζόμενοι με εικόνες και φρούδες ελπίδες! Τα σκάνδαλα έπαιρναν πια μορφή χιονοστιβάδας. Βατοπέδιο, siemens, C4I, ντοπαρίσματα, υποβρύχια, παραδικαστικά κυκλώματα, περίεργες αναθέσεις δημοσίων έργων, διαπλεκόμενα συμφέροντα μπήκαν για τα καλά πλέον στη ζωή μας . Το κερασάκι όλων αυτών είναι φυσικά οι ολυμπιακοί αγώνες 2004, το χρέος που μας άφησαν οι αγώνες της ντόπας θα το πληρώνουν και τα δισέγγονά μας. Παρ’ όλα αυτά βρέθηκαν 200.000 εθελοντές να συνδράμουν με την αφέλειά τους. Βέβαια κάποιοι επωφελήθηκαν με το παραπάνω! Η εικόνα του έλληνα αρχίζει να γιγαντώνεται με ένα φραπέ και μια ξαπλώστρα, η ανταγωνιστικότητα που είχαμε σαν έθνος θύμιζε παραμύθι της κυρίας Λένας! Και μετά ήρθαν οι τράπεζες και χάρισαν όνειρα απατηλά με το αζημίωτο βέβαια! Στεγαστικά δάνεια, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια ακόμα και δάνεια για πλαστικές στήθους και λεύκανση πρωκτού. Όλοι αρχίζαμε και παίρναμε τη μορφή της συγχωρεμένης Ann Nicole Smith. Γεμάτοι πλαστικό χρήμα, όνειρα και αυτοπεποίθηση που κάποια στιγμή ξεφούσκωσαν σαν το λάστιχο ενός τριαξονικού. Σαν λαός φάγαμε ένα φλασάκι και είπαμε να δώσουμε την ευκαιρία στον Κωστάκη Καραμανλή να μας κυβερνήσει μέσω play station. Εδώ ο μαζοχισμός χτύπησε κόκκινο, τα αποτελέσματα τα ξέρετε! Εθισμένοι όμως στις υποσχέσεις, μόλις ακούσαμε την μαγική φράση κλειδί « ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ » κάναμε στροφή 180 μοιρών σαν μικρά παιδιά και αρπάξαμε το γλειφιτζούρι που μας πέταξε ο Γιωργάκης από τον γυάλινο κόσμο του. Στην ουσία όλοι μας μπήκαμε σε έναν ομαδικό τάφο που στο τέλος θα μας σκεπάσουν τα ψέματα και οι υποσχέσεις των πολιτικών που κατά καιρούς εμπιστευθήκαμε. Όλα αυτά τα χρόνια, κανείς δεν πλήρωσε το τίμημα ούτε και τις ευθύνες που του αναλογούν, κανείς δεν λογοδότησε. Όλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι έχοντας μανδύα την βουλευτική τους ασυλία και ασυδοσία. Με γνώμονα την κομματική τους καριέρα έπαιξαν και παίζουν τάβλι στην πλάτη των ψηφοφόρων τους. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε, το μνημόνιο, η τροϊκα, το Δ.Ν.Τ. είναι τα καρκινώματα ενός συστήματος που δεν προνόησε να κάνει ένα check up στην ώρα του. Το αφήσαμε και έκανε μεταστάσεις σε όλη τη δομή της ελληνικής κοινωνίας και τώρα καλούμαστε να διαχειριστούμε επώδυνες θεραπείες χωρίς αποτέλεσμα. Και η δάνειοθεραπεία κοστίζει ακριβά!!! Τώρα έστω και αργά, μαζευόμαστε στις πλατείες για ομαδική ψυχοθεραπεία, ανταλλάσουμε τον πόνο μας και τους προβληματισμούς μας, διαδηλώνουμε με δημοκρατικό τρόπο, μήπως και εισακουστούμε από τους άπληστους που δεν χορταίνουνε ποτέ, σαν τον Μινώταυρο. Παιδιά πεθαίνουν στην Αφρική, γιατί δεν έχουν τροφή, εμβόλιο ή πόσιμο νερό, αφημένα στην τύχη τους και στην κατάρα του «πολιτισμένου» κόσμου. Αλλά ποιος νοιάζεται? Μήπως νομίζεται ότι θα μας λυπηθούν? Δυστυχώς είμαστε απλοί αριθμοί που συμπληρώνουν στατιστικά στοιχεία, όσο ωμό και αν ακούγεται. Η δικιά μου πρόταση είναι σκληρή και για λόγους δεοντολογίας δεν την δημοσιοποιώ σεβόμενος το χώρο που με φιλοξενεί. Ο νοών νοείτω! Όσο για την γενιά του πολυτεχνείου, θυμίζουν πλέον βαμπίρ βουτηγμένα στη διαφθορά και την απληστία, διαγράφοντας το ένδοξο παρελθόν τους, κατάφεραν να χρεοκοπήσουν μια χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, τον πολιτισμό και παρέδωσαν το λαό της ενέχυρο στους δανειστές της!!!
Καληνύχτα μάγκες είναι αργά για δάκρυα Στέλλα……
