Το φθινόπωρο του 1940, ολόκληρη σχεδόν η ηπειρωτική Ευρώπη στέναζε ήδη κάτω από τη
μπότα του φασισμού. Η Γαλλία της γραμμής Μαζινό είχε καταρρεύσει μέσα σε λίγες μέρες,
η Σοβιετική Ένωση του πανίσχυρου Στάλιν, φοβισμένη υπέγραφε σύμφωνο μη επίθεσης
με τον Χίτλερ και η Μεγάλη Βρετανία είχε μείνει μόνη να παλεύει, βασίζοντας την
άμυνά της στο νησιωτικό της χαρακτήρα. Οι δυνάμεις του άξονα έμοιαζαν ανίκητες.
Μέσα σ' αυτό το ιστορικό
πλαίσιο όταν ακούστηκε το βροντερό “ΟΧΙ” που ξεπήδησε από τις ψυχές των Ελλήνων
και εξέφρασε σύσσωμη την ελληνική κοινωνία, τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου,
κανείς στο εξωτερικό δεν πίστευε ότι η μικρή Ελλάδα θα είχε τύχη απέναντι στην πανίσχυρη
πολεμική μηχανή του Άξονα. Στο εσωτερικό όμως, το “ΟΧΙ” αυτό σκόρπισε κύματα ενθουσιασμού
και οι Έλληνες μέσα σε μία στιγμή άφησαν τις διαφορές τους στην άκρη και βρέθηκαν
στην πρώτη γραμμή. Η ηρωική αντίσταση του ελληνικού λαού για έξι μήνες απέναντι
σε έναν, ως τότε, ανίκητο αντίπαλο, γέμισε ελπίδα όλη την Ευρώπη, πως η απαλλαγή
από τις δυνάμεις του φασισμού είναι εφικτή.
Εφτά δεκαετίες αργότερα, πολλά έχουν αλλάξει, αλλά μια νέα παγκόσμια απειλή έχει εμφανιστεί
στο προσκήνιο: ο νεοφιλελευθερισμός. Αυτή δηλαδή η ακραία μορφή καπιταλισμού,
που επιτάσσει την πλήρη απορύθμιση των αγορών, την ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού
κεφαλαίου και την κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους. Το νέο αυτό είδος ολοκληρωτισμού,
κατακτά κάθε γωνιά του πλανήτη με ένα διαφορετικό τρόπο: επιβάλλοντας μια παγκόσμια
δικτατορία των τραπεζών και των πολυεθνικών, των οίκων αξιολόγησης και των κερδοσκόπων,
οι οποίοι με τη δύναμη του χρήματος μπορούν να εξαγοράσουν τα πάντα.
Τα πρώτα αποτελέσματα της
επέλασης αυτής είναι ορατά εδώ και χρόνια: τράπεζες που δανείζουν χρήματα που δεν έχουν και τα μετατρέπουν
σε υπαρκτό πλούτο (κατασχέσεις ακίνητης περιουσίας κλπ.), ισχυρές οικονομίες των
αριθμών με πεινασμένους και καταπιεσμένους πολίτες (και δεν είναι μόνο η Κίνα),
επιχειρήσεις που αφήνουν κόσμο στο δρόμο και προτιμούν τα φτηνά μεροκάματα της Ανατολικής
Ευρώπης και της Ασίας, κυβερνήσεις που εξαγοράζονται από πολυεθνικές (Siemens κλπ.),
μαζική εισαγωγή φτηνών και κακής ποιότητας προϊόντων από τον αναπτυσσόμενο κόσμο,
που αφήνουν στα αζήτητα τη δική μας παραγωγή, επενδυτές - “αεριτζήδες”, στρατιές
άνεργων με προσόντα που παρακαλούν για μια οποιαδήποτε θέση εργασίας, πέφτοντας
θύματα εκμετάλλευσης κ.ά.
Η Ελλάδα βρέθηκε μέσα σ'
αυτό το διεθνές περιβάλλον με τις δικές της ιδιαιτερότητες κι αδυναμίες. Κι αν το '40, ακόμα κι ένας δικτάτορας δεν τολμούσε να μην
εκφράσει το λαϊκό αίσθημα, το 2010, μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση άνοιξε τις
πόρτες διάπλατα για να παραδοθεί η χώρα στη βαρβαρότητα των εγχώριων και διεθνών
οικονομικών συμφερόντων.
Η εξέλιξη αυτή όμως δεν ήρθε
ξαφνικά. Η ελληνική κοινωνία πιάστηκε στον ύπνο. Οι δεκαετίες που μεσολάβησαν
έφεραν απίστευτη αλλοτρίωση στο λαό μας. Οι Έλληνες στρατιώτες που πολέμησαν σαν
αδέρφια στην Αλβανία, αντικαταστάθηκαν από θλιβερούς ατομιστές που έμαθαν
να κοιτάνε μόνο την πάρτη τους, την καριέρα τους, το μαγαζάκι τους, τη θεσούλα τους
στο Δημόσιο. Η ένδοξη εθνική μας αντίσταση που ακολούθησε, έδωσε τη θέση της στην
παράδοση άνευ όρων σε εισαγόμενα καταναλωτικά όνειρα. Οι ηρωικές γυναίκες
της Ηπείρου αντικαταστάθηκαν από ξανθιές με ψηλοτάκουνα που χόρευαν τσιφτετέλια
πάνω στα τραπέζια, συνοδευόμενες από τύπους με ακριβά cabrio. Οι φλογεροί νέοι που
κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη, έδωσαν τη θέση τους σε άλλους, που
ύψωναν κομματικές σημαίες για ένα διορισμό, μια επιδότηση, μια ευνοϊκή ρύθμιση.
Ο συγκλονιστικός εκφωνητής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών θα ένιωθε ντροπή αν ζούσε
ακόμα για να δει τα σημερινά άθλια φερέφωνα που έχουν αναλάβει την “ενημέρωση”
των Ελλήνων.
Για όλη αυτή την αλλοτρίωση
φρόντισαν επιμελώς όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, άλλες άμεσα και απροκάλυπτα και άλλες κάτω από σημαίες «προοδευτικές»
και λόγια βαρύγδουπα και κενά αληθείας (π.χ. απλή αναλογική), όλες όμως με έναν
κοινό παρανομαστή , σε έναν κοινό στόχο. Την πολυπόθητη αυτοδυναμία, τον μόνο
δρόμο για να μπει η πλειοψηφία του λαού στη
γωνία, για να απαλλαγούν από «ενοχλητικές» φωνές και να διατηρήσουν το σύστημα
που εξασφάλιζε για χρόνια τις «χρυσές» τους καρέκλες.Η Ελλάδα βρέθηκε στο μάτι
του κυκλώνα, όχι μόνο γιατί χτυπήθηκε από τα διεθνή κερδοσκοπικά συμφέροντα, αλλά
γιατί ταυτόχρονα προδόθηκε από ένα ξεπουλημένο πολιτικό σύστημα και από μία κοινωνία
που βρισκόταν ήδη σε κρίση αξιών, πολύ πριν έρθει η οικονομική κρίση. Ο κοτσαμπασισμός
ο οποίος κυβέρνησε τελικά αυτή τη χώρα για πολλές δεκαετίες, την οδήγησε στα βράχια.
Ισχυρές κυβερνήσεις που εκλέχτηκαν αυτοδύναμες, εκ του αποτελέσματος, φαίνεται ότι
δεν κυβέρνησαν αυτό τον τόπο υπηρετώντας το λαό
με αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά εξυπηρέτησαν μόνο μικρές ομάδες μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Ακατάλληλοι άνθρωποι
άσκησαν εξουσία σε καίρια πόστα. Η διαφθορά σε όλους τους θεσμούς της δημόσιας
ζωής πέρασε κάθε όριο έκπτωσης και ξεπεσμού. Η γενικευμένη ατιμωρησία έγινε εθνικό
σπορ οδηγώντας κάθε ικανό και αξιοπρεπή πολίτη στο περιθώριο, για να επικρατήσουν
όλοι εκείνοι που απατώντας επανειλημμένα το λαό για να του αποσπούν την ψήφο του,
έπειτα οδήγησαν ολόκληρη την κοινωνία μας και το μέλλον των παιδιών μας στο σημερινό
αδιέξοδο.
Οι δυσκολίες
Η κατάσταση στην οποία έχει
περιέλθει πλέον η χώρα δε διορθώνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Υπάρχει ακόμα κόσμος
που ψάχνει για άμεσες και εύκολες λύσεις, μη έχοντας συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα.
Τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα, με ή χωρίς Τρόικα, με ευρώ ή με δραχμή. Το
ζητούμενο δεν είναι πια αύριο το πρωί να ζούμε πάλι όπως ζούσαμε πριν λίγα χρόνια,
αλλά το να υπάρξει ξανά ελπίδα γι' αυτό τον τόπο. Να ξέρουμε ότι θα περάσουμε
δύσκολα για λίγα χρόνια, αλλά στο τέλος της διαδρομής θα μπορούμε να ζούμε στην
Ελλάδα της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της προόδου και της ευημερίας (την
Ελλάδα δηλαδή που δεν είχαμε ούτε προ κρίσης)
Το οικονομικό και πολιτικό
κατεστημένο που κυβερνάει τη χώρα προσπαθεί και πάλι να έχει το πάνω χέρι, θέτοντας αυτό τα ερωτήματα και δίνοντας από μόνο του απαντήσεις,
μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Τα ίδια κόμματα και πρόσωπα που οδήγησαν την
Ελλάδα στην καταστροφή, προβάλλονται σαν οι κατάλληλοι για να μας βγάλουν από την
κρίση. Αν όχι ο Παπανδρέου, τότε ο Σαμαράς. Αν όχι κι αυτός, τότε ο Λοβέρδος, η
Διαμαντοπούλου, οι τεχνοκράτες, οι κολαούζοι ή και όλοι μαζί. Και πολύς κόσμος παρασύρεται
από αυτά τα πλαστά διλήμματα, θεωρώντας μοιραίο πως αυτοί θα κάθονται για
πάντα στο σβέρκο μας. Πως δεν έχει νόημα να κάνουμε τίποτα.
Το ίδιο σύστημα ακολουθεί,
πολύ επιτυχημένα ως τώρα, τη λογική του “διαίρει και βασίλευε”. Τη μία φταίνε
για όλα οι δημόσιοι υπάλληλοι, την άλλη οι ταξιτζήδες, μετά οι αγρότες, οι φαρμακοποιοί,
οι μηχανικοί, οι φορτηγατζήδες, οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, οι ναυτεργάτες, οι
ελεύθεροι επαγγελματίες, οι άνεργοι γιατί «δε θέλουν» να δουλέψουν, οι συνδικαλιστές,
οποιοσδήποτε δεν τους χειροκροτεί. Φυσικά για τίποτα δε φταίνε πολιτικοί με ονοματεπώνυμα,
καναλάρχες και δημοσιογράφοι, τραπεζίτες κλπ. Και η κοινωνία δυστυχώς πέφτει σε
άλλη μια παγίδα: αυτή του διχασμού.
Το σύστημα αυτό είναι που
εκμεταλλεύεται την ατομική φιλοδοξία και μοιράζει ελπίδες σε κόσμο, πως,
αν είσαι μαζί τους θα κάνεις καριέρα στο επάγγελμά σου ή στην πολιτική, ότι εκεί
που οι άλλοι θα πνίγονται, εσύ θα είσαι στην επιφάνεια. Όταν κολυμπάς σε βούρκο
όμως, αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία.
Οι ίδιοι είναι τέλος, που
στρέφουν την κοινωνία σε απολίτικες κατευθύνσεις, για να συνεχίσουν το έργο
τους ανενόχλητοι. Πρότυπο πολίτη γίνεται αυτός που κοιτάει αποκλειστικά τη δουλειά
του και δεν ενδιαφέρεται για ότι συμβαίνει γύρω, το εκπαιδευτικό σύστημα προσαρμόζεται
ώστε να βγάζει απόλυτα εξειδικευμένους επιστήμονες χωρίς άποψη, οι φοιτητικές παρατάξεις
του δικομματισμού ψαρεύουν εκλογική πελατεία μέσα από πάρτι και πελατειακές σχέσεις,
ενώ ακόμα και η αποχή προβάλλεται σαν τρόπος διοχέτευσης της οργής.
Κι εμείς τι κάνουμε;
Απέναντι σ' αυτό το πολυεπίπεδο
σύστημα που δημιούργησε και εντείνει την κρίση, μοναδικός υπολογίσιμος αντίπαλος
μπορεί να είναι η δύναμη της κοινωνικής πλειοψηφίας που θα απαιτήσει αυτή τη Νέα
Ελλάδα. Ίσως να είναι δύσκολο να κατανοήσει ο κάθε πολίτης τα ζητήματα του χρέους
και της αντιμετώπισής του, αλλά σίγουρα, πέρα από αυτό στη χώρα υπάρχει έλλειμμα
δικαιοσύνης, δημοκρατίας και αξιών, που έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική,
αλλά και οικονομική χρεωκοπία μας και οι αλλαγές σε αυτούς τους τομείς θα έπρεπε
να έχουν ξεκινήσει ήδη από χθες.
Σε κάθε πολιτικό σύστημα,
οι κυβερνώμενοι είναι αυτοί που έχουν τη δύναμη να επιβάλουν τη θέλησή τους στους
κυβερνώντες, αρκεί να είναι ενωμένοι γύρω
από τον κοινό στόχο. Η σημερινή κυβέρνηση και όλοι όσοι ευθύνονται για την κατάντια
της χώρας πρέπει το συντομότερο να καταλήξουν στο κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας.
Ο λαός πρέπει να βάλει όρο σε όποιον διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας στο εξής,
τη διερεύνηση από τη δικαιοσύνη όλων των υποθέσεων διαχείρισης εις βάρος του δημοσίου
συμφέροντος. Οι ένοχοι να τιμωρηθούν παραδειγματικά, για να διασφαλίσουμε ότι για
τις επόμενες δεκαετίες δε θα επαναληφθούν τα ίδια φαινόμενα.
Ταυτόχρονα, πρέπει να απαιτήσουμε
νομοθετικές αλλαγές που θα καταργούν την ατιμωρησία των πολιτικών προσώπων
και των δημόσιων λειτουργών, αλλά και νέο σύνταγμα που θα δίνει βάθος και περιεχόμενο
στη δημοκρατία μας, που θα προβλέπει πιο ενεργή συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των
αποφάσεων, κάτι που θα κάνει τους τελευταίους πιο ενεργούς και υπεύθυνους.
Ένας λόγος που η κοινωνία
βρίσκεται σε αναβρασμό είναι η παντελής έλλειψη δικαιοσύνης. Ζούμε στη χώρα που
η παρανομία και η ανηθικότητα επιβραβεύονται και ο έντιμος πολίτης θεωρείται κορόιδο.
Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι σηκώνουν το 60% του βάρους των φορολογικών εσόδων
του κράτους, τη στιγμή που οι διάφοροι αετονύχηδες παίρνουν υπερκοστολογημένα δημόσια
έργα και τα κέρδη τα καταθέτουν στην Ελβετία. Ζούμε στη χώρα που τα σχολεία δεν
έχουν βιβλία και πετρέλαιο, τη στιγμή που ο εθνικός μας βαρώνος των ΜΜΕ και ισότιμος
συνομιλητής του πρωθυπουργού παίρνει επιδότηση 100 εκατ. ευρώ για να ασκήσει το
χόμπι του. Ζούμε στη χώρα του προκλητικού, παράνομου και αφορολόγητου πλούτου
των λίγων και της ανελέητης λιτότητας για τους πολλούς. Και αυτό οφείλουμε να
απαιτήσουμε να αλλάξει.
Και αλήθεια: για πόσο
καιρό ακόμα θα ανεχόμαστε τα υπερβολικά προνόμια και τις αλόγιστες σπατάλες για
άχρηστα πράγματα; Γιατί ο πρόεδρος μιας χώρας που την περιμένουν δεκαετίες λιτότητας
πρέπει να είναι πιο ακριβοπληρωμένος από τον πρόεδρο των ΗΠΑ; Γιατί ο πρωθυπουργός
αυτής της χώρας πρέπει να έχει 88 συμβούλους; Αν προλαβαίνει ποτέ να τους δει όλους,
τι τον συμβουλεύουν, τι αποτελέσματα έχει και πόσο μας κοστίζει;
Όποιος πιστεύει ότι αυτά
θα αλλάξουν από μόνα τους, ζει σε άλλη χώρα. Και όποιος ακόμα θεωρεί τους σημερινούς
κυβερνώντες μεταρρυθμιστές, απλά εξαπατά τον εαυτό του. Είναι ευθύνη όλων μας να απαιτήσουμε ουσιαστικές τομές στο
πολιτικό μας σύστημα προς όφελος των πολλών. Πρέπει να βγούμε όλοι έξω, να φωνάξουμε,
να επιβάλλουμε το δίκιο της κοινωνικής πλειοψηφίας. Να ξεφορτωθούμε την κυβέρνηση
Παπανδρέου και όσες άλλες τολμήσουν να συντηρήσουν αυτό το σάπιο πολιτικό κατεστημένο
που ρήμαξε τη χώρα. Να ξέρουν, πως όποιος θέλει να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο,
πρέπει να σέβεται το λαό του.
Και ταυτόχρονα με όλα αυτά,
το κίνημα θα πρέπει να διαπαιδαγωγήσει τα μέλη του. Η επόμενη μέρα θα μας
φέρει αντιμέτωπους και με τους εαυτούς μας. Στην κατάντια της Ελλάδας έχουν και
οι περισσότεροι από εμάς μερίδιο. Όχι γιατί τα φάγαμε μαζί. Αλλά γιατί μας πότιζαν
με ατομισμό και καταναλωτισμό κι εμείς μάθαμε να ζούμε έτσι. Γιατί το άδικο υπήρχε
δίπλα μας, αλλά κάναμε ότι δεν το βλέπουμε, ελπίζοντας ότι αύριο θα επωφεληθούμε
κι εμείς από αυτό. Γιατί νοιαζόμασταν μόνο για την ατομική μας ευημερία και δε δίναμε
δεκάρα για το τι συμβαίνει γύρω μας. Γιατί πιστεύαμε πως θα βρούμε την ευτυχία αγοράζοντας
όλο και περισσότερα και ξεχάσαμε πως είμαστε άνθρωποι. Κι επιπλέον, αδιαφορήσαμε
για τη δημοκρατία μας, για την πατρίδα μας και για ένα σωρό άλλες πρωταρχικές αξίες,
απλά και μόνο επειδή ο μισθούλης μας και τα έσοδα από το μαγαζάκι μας ήταν αρκετά
για να αγοράζουμε αυτά που θέλουμε.
«Κι αν φύγουν αυτοί, ποιοι θα έρθουν;»
Τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί
αν δεν ξαναγίνουμε εμείς οι ίδιοι μια υγιής κοινωνία. Αν δεν ανακαλύψουμε και πάλι τις έννοιες της αλληλεγγύης,
της συλλογικότητας, της ενότητας, του κοινού καλού. Αν δε θυσιάσουμε το ατομικό,
προσωρινό μας βόλεμα για να υπάρχει ζωή για όλους. Αν δεν υπερασπιστούμε το διπλανό
μας που κινδυνεύει, αν δεν ενεργοποιηθούμε και δε μιλήσουμε για ότι μας καταστρέφει
όλους. Αν καθόμαστε για πάντα στις καφετέριες και αναρωτιόμαστε: «Κι αν φύγουν
αυτοί, ποιοι θα έρθουν;».
Η απάντηση είναι «εμείς».
Η κοινωνική πλειοψηφία που απαιτεί τη Νέα Ελλάδα της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας,
της προόδου και της ευημερίας και θα το επιβάλει με τη δύναμή της.
Είναι καιρός να βρούμε ξανά
το μπόι μας, τις ξεχασμένες αξίες μας, να στείλουμε το μήνυμα προς όλους ότι το
χρέος μας προς την ιστορία και τον πολιτισμό μας, τη γη που μας γέννησε και τα
ιερά κόκαλα των δικών μας ανθρώπων, δεν μας επιτρέπει να διαπραγματευόμαστε την
ελευθερία της πατρίδας και του λαού μας, να φωνάξουμε ξανά το ΟΧΙ μας, αυτό
που πύρωσε τις καρδιές των προγόνων του -40 και των παλιότερων και έγινε το φυτίλι
για κάθε ιστορική νίκη. Το ΟΧΙ που όπως και τότε θα τρομάξει και θα τρέψει σε φυγή επίδοξους ντόπιους και ξένους σφετεριστές
και κατακτητές της γης μας, της ανεξαρτησίας μας, της ιστορικής μας μνήμης, των
κοινωνικών και εργασιακών μας κατακτήσεων,
του μέλλοντος που θα εξασφαλίσει την ιστορική μας συνέχεια.
Τώρα περισσότερο από ποτέ!
Η συντακτική επιτροπή της Σικυωνίων Πολιτείας
