(με αφορμή το άρθρο ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ του Κώστα Παππή)
Δεν είμαι φοιτήτρια (εδώ
και πολύ καιρό!), δεν είμαι Πανεπιστημιακός δάσκαλος, άρα θα αφήσω τη συζήτηση για
το αν ο νόμος για τα ΑΕΙ είναι καλός ή κακός στους παραπάνω. Θα σταθώ όμως στα γενικά
συμπεράσματα του φίλου μου Κώστα, αποδεχόμενη την ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ του ΣΕ ΔΙΑΛΟΓΟ, έτσι
για δικαιώσουμε και το φιλόσοφο Γιούργκεν Χάμπερμας, τροφοδοτώντας τη συζήτηση με
διαφωνία. Το αν επιτευχθεί ο στόχος της συναίνεσης δεν το ξέρω, ας χρησιμοποιήσουμε
τουλάχιστον το μέσον της διαφωνίας!
Ξεκινώντας από το συμπέρασμα
του άρθρου ότι «οι
καταλήψεις των Πανεπιστημίων μας οδηγούν στο μερίδιο που τους αναλογεί στην εδραίωση
του εφιάλτη πάνω από τη χώρα, αποκλείωντας κάθε διέξοδο» και αντιστρέφοντάς το, αναρωτιέμαι. Αν σταματήσουν οι καταλήψεις
ή εξαφανιστούν από τη λίστα των μορφών πάλης, θα τον γλυτώσουμε τον εφιάλτη της
κρίσης πάνω από τη χώρα; Μου ακούγεται μάλλον αστείο!!
Τι είναι οι καταλήψεις χώρων;
Μια από τις επιλεγόμενες μορφές κοινωνικού αγώνα, οι οποίοι κοινωνικοί αγώνες «είναι απολύτως αναγκαίοι για να προστατευθούν
οι κοινωνίες από την κυβερνητική βία, αναλγησία και αυθαιρεσία» σύμφωνα με τα λόγια του αρθρογράφου, αλλά όχι όμως αγώνες με
καταλήψεις, γιατί «…ανατινάζουν τις προυποθέσεις εξόδου από την κρίση» (!!!).
Κοινωνικοί αγώνες υπό προυποθέσεις λίγο δύσκολο να γίνουν,
τις προυποθέσεις για την επιλογή της εκάστοτε μορφής τους μπορούμε να τις συζητήσουμε!
Αλλά για ποια κρίση μιλάμε φίλε μου Κώστα;
Την οικονομική κρίση που μεθόδευαν χρόνια τώρα
ντόπια και ξένα αρπακτικά για να λεηλατήσουν ότι έχει και δεν έχει τούτη η χώρα,
στηριζόμενοι σε κυβερνητικά δεκανίκια και εργατοπατέρες υπηρέτες τους;
Την οικονομική κρίση που φέρνει
μισθωτούς και συνταξιούχους στην απόγνωση της αδυναμίας επιβίωσης και χιλιάδες εργαζόμενους στις ουρές της ανεργίας;
Την οικονομική κρίση που ζητά από τους παραπάνω αναξιοπαθούντες Έλληνες να πληρώσουν τις « ζημιές του μαγαζιού»
που άλλοι έκαναν και ποτέ δεν πλήρωσαν ούτε και τιμωρήθηκαν γι αυτό;
Ή μήπως την κρίση αξιών που
αναγορεύει τους ανίκανους σε ικανούς, τους ψεύτες σε φερέγγυους, τους ουδέποτε εργασθέντες
(μηδέ εξαιρουμένων και πολλών πολιτικών ) σε δουλευταράδες, τους κατ΄ουσίαν άνομους
σε νόμιμους, τους κλέφτες σε σωτήρες;
Για όποια κρίση κι αν μιλάμε,
τα θύματα της δικαιούνται να εκνευρίζονται, να οργίζονται και να αγωνίζονται
επιλέγοντας τα ίδια τις μεθόδους και τις μορφές των αγώνων τους ανάλογα με την αγριότητα
της επίθεσης που δέχονται και τον βαθμό της αδικίας που αισθάνονται! Χωρίς όριο,
χωρίς κόκκινη γραμμή; Θα με ρωτήσεις εύλογα. Οι νόμοι τι ρόλο καλούνται να παίξουν
στις αντιπαραθέσεις; Άλλωστε το λες καθαρά
«Καθένας δικαιούται
να υποστηρίζει την ανάγκη αναθεώρησης ή και κατάργησης ενός νόμου, αλλά νόμιμα!......Οι
αγώνες δεν μπορούν να ανατινάζουν με μέσο τις καταλήψεις τις προυποθέσεις εξόδου
από την κρίση. Και μια τέτοια αδιαπραγμάτευτη προυπόθεση είναι η ύπαρξη θεσμών και
νόμων και ο σεβασμός τους από τους πολίτες» Ωραία λόγια, συμφωνώ, αλλά να τα δούμε οχι αιωρούμενα στο διάστημα,
αλλά στο συγκεκριμένο κοινωνικό «φόντο». Άλλο μήνυμα δίνει ένα λουλούδι μέσα στον κήπο και άλλο ανάμεσα
σε σκουπίδια!
Κατ΄αρχήν θεσμοί και νόμοι
υπάρχουν και δημοκρατικότατο Σύνταγμα έχουμε, μόνο που η ίδια η Πολιτεία τους καταστρατηγεί!
Έτσι, είναι επικίνδυνη γενίκευση αλλά και
ειρωνεία, σε «οιονεί πολεμικές συνθήκες» κατά τα λόγια και του Πρωθυπουργού να ζητάμε
σεβασμό νόμων από τους πολίτες και να μιλάμε για νόμιμες διαδικασίες κοινωνικής
πάλης (λες και υπάρχει νόμιμος πόλεμος!), όταν ακριβώς οι μη νόμιμες λειτουργίες της πολιτείας εις βάρος των εργαζομένων (μη επικυρωμένο από τη Βουλή μνημόνιο, αντισυνταγματικές
φοροεισπράξεις κ.α.) είναι αυτές που οδηγούν σε ακραίες μορφές πάλης και όχι το
αντίστροφο, όπως ισχυρίζεσαι φίλε Κώστα «η προκλητική παραβίαση από δυναμικές μειοψηφίες
δεν αφήνει τη χώρα να αποκτήσει υγιείς θεσμούς»
Φτάσαμε λοιπόν και στους
«ενόχους», τις επονομαζόμενες «δυναμικές μειοψηφίες» (άραγε είναι για σένα ο αντίποδας
σε κάποιες « αδιάφορες πλειοψηφίες»;) που
θα διαφωνούσα σίγουρα μαζί τους αν ο δυναμισμός τους εξαντλούνταν σε στείρα άρνηση
δίχως θέσεις , προτάσεις και διάλογο. Ας μην τις ρίχνουμε λοιπόν αβίαστα και συλλήβδην
στον Καιάδα! Να θυμίσω μόνο, ότι η ιστορία μας έχει να επιδείξει μεγάλες ανατροπές
που ξεκίνησαν από κάποιες «δυναμικές μειοψηφίες» (Επανάσταση του -21, Εθνική Αντίσταση,
Πολυτεχνείο κ.α.) και κάποιοι τότε «νομιμόφρονες» μιλούσαν για μεθόδους και διαδικασίες εκτός νόμου!
Υγιείς και μόνιμους θεσμούς
θα αποκτήσει η χώρα μόνο όταν η Πολιτεία λειτουργήσει στα πλαίσια της νομιμότητας
και οι νόμοι που θεσπίζει είναι πρωτίστως δίκαιοι για τους πολλούς. Γιατί άραγε δεν καταπατούν όλους τους νόμους οι Έλληνες; Είναι
τρελλοί ή επιλεκτικά νομοταγείς; Ή μήπως κάποιοι νόμοι είναι άδικοι για τους πολλούς
και επομένως στερούνται ηθικής και άρα και νομιμότητας, αφού το κοινωνικά ανήθικο
δεν μπορεί να είναι νόμιμο! ( και αυτό ισχύει όχι μόνο για την καταστροφή του
δάσους της Βελίνας, έτσι δεν είναι;)
«Να μπει τέρμα
στην κρατική βία και αυθαιρεσία»
όπως λες λοιπόν, και αυτό είναι η δική μας ευθύνη των πολιτών που διαιωνίζουμε με
την ανοχή και την ψήφο μας ένα τέτοιο κράτος, αλλά το «να μπει τέρμα στην αυθαιρεσία όλων όσοι διεκδικούν
αιτήματα και δικαιώματα, όσο αδικημένοι και αν αισθάνονται», φοβάμαι ότι όσο κι αν το φωνάζεις δεν θα πραγματοποιηθεί γιατί
όσο μεγαλύτερο είναι το αίσθημα της αδικίας που αισθάνονται οι πολίτες, τόσο
δυσκολότερο είναι για την πολιτεία να βάλει τέρμα στις διεκδικήσεις τους, παρά
μόνο μετερχόμενη μεθόδους και πρακτικές μη νόμιμες. Και αυτό δεν το θέλουμε,
έ;
Κ. Μαυραγάνη
(σ.σ: στην εφημερίδα από λάθος έχει παραλειφθεί το όνομα της συντάκτριας)
