Ανακουφισμένοι
είναι οι ασκούντες την πολιτική στη χώρα μας με την αλλαγή της κυβέρνησης και
τον διορισμό του νέου πρωθυπουργού. Το ζητούμενο ήταν να εξασφαλιστεί η άσκηση
της ίδιας, μέχρι σήμερα, πολιτικής. Οι ευλογίες και τα χαιρετίσματα των Μέρκελ,
Λαγκάρντ, Μπαρόζο και των υπολοίπων, πρέπει να λειτουργήσουν στο μυαλό μας ως η
επιβεβαίωση του παραπάνω –γιατί δεν υπήρχε ούτε στο ελάχιστο η πιθανότητα αυτοί
να εγκρίνουν τη νέα κυβέρνηση, αν πίστευαν ότι θα αλλάξει, έστω και κατά μία
γραμμή, η πολιτική που υπαγορεύουν στη χώρα μας.
Η
ανακούφιση λοιπόν έχει να κάνει, πρώτον,
με τη γέννηση της ελπίδας στους κυβερνώντες ότι θα κατευναστούν οι λαϊκές
αντιδράσεις –αυθόρμητες ή οργανωμένες– επειδή ο λαός θα βρεθεί σε κατάσταση
αναμονής. Αυτό θα το δούμε, γιατί η συνεχής πτώση του βιοτικού επιπέδου με την
επιβολή των μέτρων, που θα συνεχιστεί κιόλας με τη νέα κυβέρνηση, καθόλου δεν
πρέπει να μας πείθει ότι πράγματι ο λαός είναι διατεθειμένος να περιμένει.
Δεύτερον, η ανακούφισή
τους προσβλέπει στο μέλλον. Η συνεχής συρρίκνωση των δύο μεγάλων κομμάτων
προκαλεί μεγάλο φόβο στο ίδιο το σύστημα, ίσως τον μεγαλύτερο, για το πού θα
στραφούν όλοι αυτοί οι απογοητευμένοι από αυτά τα κόμματα. Αν καθίσουν στα αυγά
τους, θα είναι όλα καλά. Αν όμως απεγκλωβιστούν και διεκδικήσουν πιο οργανωμένα
και συστηματικά τα δικαιώματά τους και το δίκιο τους, στρεφόμενοι σε άλλα
κόμματα πιο ριζοσπαστικά, τότε θα απειληθεί το ίδιο το σύστημα στον πυρήνα του.
Όσο οι εργαζόμενοι και γενικά οι κατώτερες τάξεις προσδοκούν να λυθούν τα
προβλήματά τους από κυβερνήσεις που ασκούν ανάλγητη πολιτική «για το καλό
τους», το σύστημα δεν φοβάται. Έχει πολλές εναλλακτικές λύσεις για να
αποπροσανατολίζει. Όταν όμως πάψει να ισχύει αυτή η προσδοκία από τον λαό, τότε
οι δρόμοι λαού και κομμάτων που εκφράζουν αυτή την πολιτική, χωρίζουν. Η
σημερινή κυβέρνηση των τριών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ.) αντικατοπτρίζει
τόσο την αγωνία να μην συνειδητοποιήσουν τα λαϊκά στρώματα την αναγκαιότητα της
ριζικής ανατροπής, όσο και την προσπάθεια να φτιαχτεί ένας νέος κομματικός
σχηματισμός που θα περιλαμβάνει όλους τους απογοητευμένους των μεγάλων κομμάτων
αλλά, ενδεχομένως, και άλλους που θα πειστούν από τον νεωτερισμό. Η ανακούφιση,
που λέγαμε, εδώ συνδέεται με την προοπτική δημιουργίας ενός άλλου κόμματος
ίδιων προδιαγραφών και πολιτικής, αλλά νέας κοπής.
Το
«εμείς» και το «εσείς»
Αυτό
θα λειτουργήσει ως εφικτός στόχος στην περίπτωση που δεν θα επιτρέψουν –και
είναι σίγουρο ότι θα το κάνουν– να διαχωρίσει ο λαός το «εμείς» από το «εσείς».
Μας λένε: «χρωστάμε και πρέπει να πληρώσουμε», «πρέπει να πάρουμε τη δόση από
τον μηχανισμό στήριξης γιατί αλλιώς θα πτωχεύσουμε», «οι αγορές θα συνεχίσουν
να μας κλείνουν την πόρτα», «δημιουργήσαμε υποχρεώσεις απέναντι στους εταίρους
μας και πρέπει να είμαστε συνεπείς», «πρέπει να τακτοποιήσουμε τα
δημοσιοοικονομικά μας και να βάλουμε τάξη στην κακοδαιμονία μας: οι φόροι, οι
έκτακτες εισφορές, η εφεδρεία, οι περικοπές μισθών και συντάξεων είναι αναγκαία
μέτρα για τον εκσυγχρονισμό μας», και πολλά ακόμη. Σε όλες τις προτάσεις που
προαναφέρθηκαν είναι λάθος η αντωνυμία, γιατί εμείς ούτε χρωστάμε, ούτε
ενδιαφερόμαστε για καμία δόση γιατί θα αυξήσει το ήδη υπάρχον χρέος, με τις λεγόμενες
αγορές εμείς δεν έχουμε πάρε δώσε, τις υποχρεώσεις στους εταίρους δεν τις
δημιουργήσαμε εμείς και όσον αφορά την κακοδιαχείριση του κράτους εμείς ούτε
διορίσαμε παράνομα, ούτε καταχραστήκαμε δημόσιο χρήμα, ούτε απαλλάξαμε από τη
φορολόγηση τους βιομήχανους και τραπεζίτες, ούτε δίναμε εκατομμύρια στους…
συμβούλους μας, με δυό λόγια δεν ευθυνόμαστε για την κατάσταση που βρίσκεται η
χώρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήδη πτωχεύσαμε.
Όλο
αυτό βέβαια δεν αποτελεί πεδίο συζήτησης για την απόδοση ευθυνών, επειδή είναι
προφανές ποιος φταίει. Η προσπάθεια όμως που καταβάλλεται από τους κυβερνώντες
αλλά και από πολλούς πολίτες που χρησιμοποιούν το πρώτο πληθυντικό, να εξισωθεί
η ευθύνη για το φακελάκι που δώσαμε στο γιατρό μας ή για την απόδειξη που δεν
κόψαμε, με τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και την υπερεκμετάλλευση των
λαϊκών στρωμάτων από τους κατέχοντες το κεφάλαιο και τον πλούτο, είναι ξεκάθαρη
και ταυτόχρονα επικίνδυνη.
Η
επικινδυνότητα βρίσκεται στην περιδίνηση που προσπαθούν να μας καταδικάσουν: «Θα
σας σώσουμε εμείς. Εμείς ξέρουμε και δουλεύουμε για το καλό σας. Εσείς δεν
ξέρετε, δεν έχετε σφαιρική άποψη. Θα σας φτιάξουμε και ένα καινούριο κόμμα για
να παίζετε…».
Διονυσία Μανώλη
