Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ 1904
Ας μην ανησυχεί ο Αλεξανδρινός ποιητής.
Οι βάρβαροι είναι ήδη εδώ! Οι ορδές τους σαρώνουν τις πόλεις της Ευρωπαϊκής ηπείρου.
Πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί ο φόβος, η ανησυχία, η αβεβαιότητα για το αύριο, που ζωγραφίζονται στα μάτια όλων μας;
Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτούν μηνύματα και ειδήσεις που περιγράφουν τις βίαιες αντιδράσεις των ευρωπαίων πολιτών στα σχεδόν πανομοιότυπα μέτρα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων;
Φαίνεται πως ζούμε σε ιστορικές στιγμές.
Είναι οι στιγμές κατεδάφισης του κοινωνικού συμβολαίου. Ότι συμφωνήθηκε και θεσμοθετήθηκε στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, στις αρχές του 20ου αιώνα, που πάνω του χτίστηκε η ευημερία που γνώρισαν οι πολίτες της Ευρώπης κατεδαφίζεται. Το κοινωνικό κράτος, με τους μηχανισμούς αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, τις παροχές παιδείας, υγείας και «κοινωνικού μισθού» για το σύνολο των ευρωπαίων πολιτών φαίνεται να καταρρέει στις αρχές του 21ου αιώνα.
Με πρόσχημα και στο όνομα της διόρθωσης υπαρκτών στρεβλώσεων στις οικονομικές σχέσεις, ιδίως κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων, ξεθεμελιώνονται οι εργασιακές σχέσεις σε όλο το οικονομικό φάσμα. Η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού οδηγείται χωρίς θεσμούς στην εργασιακή αγορά.
Η οικονομική κρίση ήρθε και κάποτε θα φύγει.
Η νέα αντίληψη κοινωνικής συμβίωσης όμως θα μείνει.
Ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά της;
Τι θα αντικαταστήσει το κοινωνικό συμβόλαιο και τις σημερινές κοινωνικές ισορροπίες που διασφάλισαν χρόνια τώρα και στο μέγιστο βαθμό την κοινωνική ειρήνη;
Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και ο ερχομός των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων θα οδηγήσει σε μια κοινωνία από ασύντακτα άτομα, με καμιά αναφορά στο οποιοδήποτε «εμείς», έστω και στρεβλό, που δε θα μπορεί να προστατέψει τίποτα και δε θα μπορεί να νοιαστεί για τίποτα πέρα από τη στοιχειώδη επιβίωση.
Με πρόσχημα και στο όνομα μιας ακόμα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, προετοιμάζεται η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, η κυνική σύνδεσή τους με την παραγωγή και ο έλεγχος της ροής των φοιτητών προς αυτά, μιας ροής που έβαινε διαρκώς αυξανόμενη, στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και σε απόλυτο αριθμό αλλά και σε συμμετοχή παιδιών από τα μέσα και χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Και οι νέοι πρώτοι, σε όλη την Ευρώπη αντιδρούν στην περιστολή της μορφής αυτής του κοινωνικού κράτους, αντιδρούν στον αποκλεισμό που τους επιβάλλεται.
Με πρόσχημα και στο όνομα της αντιμετώπισης μιας ραγδαίας οικονομικής κρίσης, μιας κρίσης που γεννήθηκε από μια αδηφάγο αγορά, με νέα, άυλα προϊόντα πλουτισμού, μια χρηματοπιστωτική αγορά που δρα πάνω και έξω από εθνικούς χώρους, χωρίς κανόνες και διαιτητές, που μέσα από την αλαζονική της ισχύ, πιστεύει ότι δεν της χρειάζεται και δεν την αφορά η κοινωνική ειρήνη, ζούμε την κατεδάφιση του κοινωνικού συμβολαίου. Σίγουρα στη χώρα μας υπήρξαν τα τελευταία χρόνια και πολιτικές που κάνουν οξύτερο το πρόβλημα.
Μα οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ήδη αντιδρούν στο σύνολό τους και αντιδρούν βίαια.
Από τη Βρετανία με την αδιανόητη μέχρι τότε επίθεση στη λιμουζίνα του διαδόχου του θρόνου, έως την Ελλάδα με προπηλακισμό και άσκηση σωματικής βίας κατά πρώην υπουργού που βαδίζει στο δρόμο.
Η κοινωνία αντιδρά, αλλά δε μπορεί να εκφραστεί πολιτικά και αυτό δεν είναι καλός οιωνός! Το τέλος της ιστορίας δεν έχει φτάσει ακόμα…
ΤΑΣΟΣ Β. ΜΑΓΚΑΦΩΣΗΣ
