ΠΡΙΝ από δύο χρόνια, σαν σήμερα, μια σφαίρα πυροδοτούσε τον ξεσηκωμό του πιο άδολου, του πιο αδιάφθορου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας: της νεολαίας της.
Ο ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ εκείνος, αυθόρμητος και ανοργάνωτος, αντλώντας ορμή από την αστραπιαία μετάδοση συναισθημάτων και συνθημάτων μέσα από τα τηλέφωνα και τα κομπιούτερ, ταρακούνησε τις μεγάλες πόλεις και την πρωτεύουσα, κυρίως, για μέρες, μέχρι τις παραμονές των Χριστουγέννων.
ΕΚΕΙ, εντελώς ξαφνικά, έτσι ακριβώς όπως εξερράγη, ξεφούσκωσε. Εξαφανίστηκε. Χάθηκε μέσα στις αργίες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς σαν σχολική χρονιά, σαν εκδρομή, σαν διάττων αστέρας.
ΠΙΣΩ της είχε αφήσει ερειπωμένα μαγαζιά, καμένα αυτοκίνητα, εμπρηστικά συνθήματα, τρομοκρατημένους φύλακες και πρώην διώκτες, μισοκακόμοιρους εξουσιαστές, που ψέλλιζαν συγγνώμες, γονείς που καμάρωναν τα παιδάκια τους και καταριόντουσαν την κάθε είδους εξουσία και μια χώρα ολοφυρόμενη, που ανακάλυπτε σε πόσο άδικα χέρια είχε αφήσει την τύχη της ζωής της.
ΤΙ απογίναν όλα αυτά; Πού πήγαν τόσο πάθος, τόση πίστη, τόση ορμή, τόση ρητορεία; Πού πήγαν τόσα συνθήματα και ελπίδες; Σε τι εξελίχθηκε η εξέγερση εκείνου του Δεκέμβρη για όλους εκείνους που μετείχαν και όλους εκείνους που καμαρώναν από πίσω απ' τις κουρτίνες;
ΟΙ τράπεζες κλέβουν τον ίδιο τόκο και με τους ίδιους όρους όσους έχουν γραπώσει για τα καλά απ' τους πολίτες. Ολους μας δηλαδή. Κι οι αστυνόμοι δέρνουν με το ίδιο μένος μικρά παιδιά και συνταξιούχους, καθηγητές, εργάτες και υπαλλήλους. Οι μεγαλέμποροι αισχροκερδούν το ίδιο κι οι βιομήχανοι κινούν τις μηχανές με το διπλάσιο και τριπλάσιο περιθώριο κέρδους από τους Γερμανούς και Σουηδούς ομολόγους τους.
ΟΙ ανάξιοι κι οι ράθυμοι και οι επιπλέοντες φελλοί επικρατούν στο ίδιο ποσοστό μες στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις υπηρεσίες, τα δημόσια πράγματα και τους κοινωφελείς οργανισμούς, όπως και πριν, εντεταγμένοι τώρα και σε κινήματα αντίστασης κατά του Μνημονίου και της ξενόφερτης ακρίδας.
ΚΑΙ οι πολιτικοί, που αρχικά φοβόντουσαν και να κυκλοφορήσουν ανοιχτά, τώρα ξεθάρρεψαν και μας κουνάν το δαχτυλάκι δασκαλίστικα, αυτοπωλούμενοι ως σωτήρες κι αντιστασιακοί στις τρόικες και τα μεγάλα funds, που απειλούν να καταπιούν τη χώρα.
ΤΟΤΕ, πριν από δύο χρόνια, η πλήρης οπισθοχώρηση του κράτους, μπροστά στο έγκλημα που είχε κάνει, άφησε την ορμή των νέων να παρασύρει σαν ποτάμι ό,τι πιο σάπιο είχε να επιδείξει. Ισαμε τις γιορτές των Χριστουγέννων. Γιατί μετά, η ίδια η σαπίλα ξανασκαρφάλωσε στο θρόνο και κυβερνά από παντού, κουνώντας με θράσος το δαχτυλάκι δασκαλίστικα.
ΤΟ ερώτημα δεν είναι πού πήγαν τα παιδιά, που ήτανε ήδη οργανωμένα, ούτε εκείνα, τα λίγα, που διάλεξαν το δρόμο του αντάρτικου. Το ερώτημα είναι πού πήγαν οι δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, που έλεγαν ή ήλπιζαν ή εμείς ελπίζαμε ότι μια μέρα θα γίνονταν κάποιοι άλλοι. Καλύτεροι από αυτούς που σιωπούν, κλέβουν, λουφάρουν και κυβερνάνε. Και προπαντός, καλύτεροι από μας.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΕΤΡΑΔΗΣ από την Ελευθεροτυπία
